Leikstjóraheimsókn: Gunnar Björn Guðmundsson

Gunnar Björn leikstjóri Astrópíu kom í heimsókn til okkar í gær og sagði okkur m.a. frá framleiðsluferli myndarinnar. Ég held ég geti með sanni sagt að heimsóknin hafi vakið rífandi lukku. Gunnar var hress og opinn og sagði skemmtilega frá og hafði frá mörgu skemmtilegu að segja.
Gunnar fór nokkuð ítarlega í framleiðsluferlið og svaraði í raun öllum spurningum sem höfðu vaknað hjá mér áður en ég náði að spyrja hann. Meðal þess sem mig langaði að vita var:

• hvar finnur maður skóg á Íslandi (án þess að fara lengst út á land)?
• hvað fer í gegnum hugann á leikstjóra sem ætlar að gera action-senur í íslenskri bíómynd?
• eitthvað varðandi brellurnar...

Það kemur sem sagt í ljós að skógurinn var í Fossvoginum, og mikið haft fyrir því að ekki sæist í byggð eða heyrðist í umferð (og raunar heppni að það skyldi takast!).
Gunnar var á því að það væri vonlaust fyrir íslenskan leikstjóra að ætla að gera action-senur af fúlasta alvara, vegna þess að íslenskir áhorfendur myndu bera senurnar saman við senur úr erlendum hasarmyndum sem kosta tugi milljóna dollara, og auðvitað myndi íslenska senan fölna í samanburði.
Það kemur í ljós að það eru miklu færri brellur en mann grunaði. Ein sena sem ég hélt að hlyti að vera brella var þegar veggirnir falla. Ég var sannfærður um að það væri "blue-screen" en svo var ekki. Veggirnir á leikmyndinni voru á hjörum, og þegar búið var að taka allar senurnar í leikmyndinni nema þessa var hún flutt upp á fjall og veggir látnir falla. Maður þyrfti eiginlega að sjá myndina aftur bara til þess að sjá þessa senu í réttu ljósi.
Ég er ánægður með afstöðu Gunnars til tölvubrellna. Það er hárrétt hjá honum að það virðist ekki skipta máli hversu miklum peningum er dælt í tölvubrellur, maður er yfirleitt alltaf meðvitaður að um brellur sé að ræða. Ætli Gollum sé ekki það sem hefur komist næst því að vera trúverðugt, og ég held að það hafi haft meira með það að gera að honum var virkilega gefinn persónuleiki, en að tölvubrellan hafi verið eitthvað frábær. Bardagasenurnar í LOTR voru aftur á móti alveg sérlega lítt sannfærandi - allt var "fuzzy" og furðulega taktfast og hafði ekkert með veruleikann að gera.
Mér fannst líka mjög áhugavert að heyra að myndin hefði verið tekin upp á tvö formöt, veruleikinn á high definition og svo fantasían á Super-35 filmu. Þetta er annað atriði sem ég myndi vilja skoða betur - virkilega sjá muninn. Það er kannski þetta sem ruglaði mann í "veggir falla" senunni - þar er skipt úr high def í super-35 um leið og veggirnir falla, og svo virðist sem ég hafi túlkað þessa breytingu sem skiptingu yfir í "blue-screen".
Það var nánast alveg ótrúlegt að heyra hversu stuttur tími fór í tökur á myndinni. Gunnar lagði mikla áherslu á undirbúning og æfingar, og náði þannig að klára tökurnar á 30 dögum! Þetta er gott fordæmi fyrir okkur og raunar alla kvikmyndagerðarmenn. Tökurnar eru alltaf dýrasti og umfangsmesti hlutinn, og þess vegna er best að halda þeim sem stystum.
Þið ættuð að hafa þetta í huga í stuttmyndamaraþoninu, vegna þess að þar fáið þið bara einn dag. Best væri að þið væruð tilbúin með gróft handrit (ekkert endilega hvað þið segið heldur hvað á að gerast) og vissuð hvar þið ætluðuð að taka up hverja senu. Það er ekki líklegt til árangurs að ætla að gera þessa vinnu og taka upp, allt á þessum eina degi sem þið hafið myndavélina.

Ég vona svo sannarlega að við getum fengið fleiri svona heimsóknir í vetur, og ég vona að þær takist jafnvel.

Astrópía

Farin var hópferð á Astrópíu á sunnudaginn, og mér fannst hún bara nokkuð góð. Myndin er skemmtilega stílfærð og ýkt, og er tilbreyting við þessar dæmigerðu háraunsæju íslensku kvikmyndir.

Segja má að í myndinni takist á tveir heimar: veruleikinn og heimur ímyndunaraflsins (fantasían). En það er samt ekki alveg svo einfalt. Skilin milli heimanna eru óljós, t.d. er flótti Jolla úr fangelsi meira í ætt við The Great Escape en íslenskan veruleika. Rauðhettuatriðið er líka skemmtilegt dæmi um þetta (og líklegast uppáhaldsatriðið mitt í myndinni). Svo rekast heimarnir harkalega á í lokaatriðinu, svo mikið að maður nennir eiginlega ekki að velta fyrir sér hvernig hliðstæða þeirrar senu í veruleikanum hefði getað gengið fyrir sig. En þessi blanda er að mestu leyti vel útfærð, og útkoman er ágætis bíó.
Leikurinn var að mestu leyti ágætur. Reyndar gerðu sum hlutverkin ekki ýkja miklar kröfur. Davíð Þór, Steinn Ármann, Pétur Jóhann og Sveppi virtust vera á "autopilot", hefðu líkast til getað leikið þessi hlutverk í svefni, en voru samt flottir (sérstaklega áttu Pétur og Sveppi eftirminnileg "móment"). Nördin þrjú (Snorri Engilberts, Halla Vilhjálms og ...?) fannst mér einna best. Snorri sýndi fína breidd og túlkaði vandræðalegheit og feimni Dags vel. Ragnheiður slapp sæmilega frá sínu. Ef eitthvað er fannst mér hún svolítið stíf...

Mér heyrðist á sumum að þeim fannst myndin frekar hallærisleg - nördin væru of mikil nörd og fantasían meira hlægileg en spennandi. Sú skoðun á alveg rétt á sér, myndin er afskaplega ýkt, og það var greinilega tekinn sá póll í hæðina að reyna ekki að búa til "alvöru" action-senur, heldur hafa þau atriði a léttu nótunum líka. Þetta er kannski svolítið auðveld lausn, en það er ekki oft sem "alvöru" action-senur birtast í íslenskum bíómyndum, og enn sjaldgæfara að þær heppnist vel. Lokabardaginn í Hrafninn flýgur var ágætur. Dettur ykkur fleiri senur/myndir í hug?

Bíódagar 1

Jæja, þeir kalla þetta að minnsta kosti ekki kvikmyndahátið lengur...
Furðulegt fyrirbæri þessir bíódagar. Yfir árið hlaðast upp hjá dreifingaraðilunum bíómyndir sem þeir tíma ekki að setja í sýningar. Síðan sýna þeir þær allar á einu bretti á tveggja vikna tímabili, nema hvað megnið af myndunum eru komnar út á DVD, og þeir sem virkilega hafa áhuga á þeim eru búnir sjá þær.


Sicko
Líklegast leiðinlegasta mynd Michael Moore til þessa. Vissulega er viðfangsefnið þarft, en Moore stiklar vægast sagt á stóru. Hann einblínir á raunasögur örfárra einstaklinga og ýjar að einhvers konar samsæriskenningu þar sem tryggingafyrirtæki og lyfjarisar greiða ráðamönnum milljónir í formi kosningaframlaga til þess að halda kerfinu eins og það er. Hann fer líka til annarra landa og ýkir mjög kosti heilbrigðiskerfisins í Bretlandi og Frakklandi. Myndin er heldur ekki laus við fáránlega falskar sviðsetningar sem hafa hingað til einkennt myndir Moore. Senan þegar hann þykist reyna að koma sjálfboðaliðunum frá 11. sept í hjúkrun á Guantanamo er í besta falli klígjukennd. Myndir Moore hafa hingað til ekki verið góðar heimildamyndir, en þær hafa þó verið góð skemmtun. Þessi er í raun hvorugt.