Samkvæmt lýsingunni í dagskránni átti þessi masterklassi að fjalla um Jim Jarmusch og aðra bylgju nýamerískrar kvikmyndagerðar (eða eitthvað svoleiðis), en síðan reyndist fyrirlesturinn bara vera um Jarmusch, sem voru ákveðin vonbrigði. Umfjöllunin um Jarmusch var ágæt; David Edelstein talaði um það úr hvaða jarðvegi Jarmusch sprettur og hverjir áhrifavaldar hans eru, en hann var alveg sannfærður um það að Jarmusch væri ekki hluti af neinni bylgju, og að raunar reyndi Jarmusch vísvitað að forðast allt slíkt. Þannig að út frá kvikmyndasögulegu sjónarmiði misstuð þið ekki af miklu.
8. Soul Kitchen
Þetta er bráðskemmtileg mynd. Hún er frekar "mainstream", og ef hún væri á ensku myndi þetta vafalaust teljast dæmigerð "indie" mynd.Myndin fjallar um Zinos, Þjóðverja af grískum ættum, sem á og rekur frekar sorglegt veitingahús sem hann kallar Soul Kitchen. Þar ber hann á borð upphitaða og djúpsteikta frosna rétti fyrir verkamenn, og hefur rétt svo í sig og á. Síðan kemur röð atburða sem kemur öllu úr jafnvægi: kærastan hans flytur til Kína, hann fer í bakinu og getur ekki lengur "eldað" og bróður hans er sleppt úr fangelsi. Með hjálp hóps af sérvitringum gjörbreytist Soul Kitchen úr sveittri ruslfæðisbúllu í líflegan og spennandi veitingastað, en það gengur ekki áfallalaust.
Hér er Zinos aðeins farinn að bæta sig í eldamennskunni. Í bakgrunni má sjá Shayn, sérvitra kokkinn sem kennir honum listina og hverfur svo (soldið eins og Shane!).Þetta er hress og skemmtileg mynd, og fullt af "twists and turns" á leiðinni. Leikstjórinn, Fatih Akin, var líka með mynd á hátíðinni fyrir 2-3 árum. Hún hét The Edge of Heaven og var bara nokkuð góð. Það er svo sem ekkert mikið meira um þessa mynd að segja. Ég get alveg mælt með henni.
Bræðurnir Illias og Zinos9. Íslenskar stuttmyndir 1
Á þessari sýningu voru fimm stuttmyndir. "Reyndu aftur", "Knowledgy" og "Breki" voru ágætar myndir; "Pleisið" og "Heart to Heart" voru talsvert slakari.
"Reyndu aftur" hefst á því að aðalpersónan ætlar að fremja sjálfsmorð, en röð tilviljana hindra hann í því. Spaugileg og nokkuð vel gerð.
"Knowledgy" fjallar um kvikmyndaskólanema sem leigir herbergi hjá pari sem er í einhverjum furðulegum sértrúarsöfnuði. Seinasta verkefni Michaels var misheppnuð heimildamynd um ketti (kennarinn hans telur að kettir séu ekki gott efni í mynd, en hann hefur kannski ekki séð The Private Life of a Cat), og nú dettur honum í hug að gera heimildamynd um leigusala sína og sértrúarsöfnuðinn þeirra. Þessi sértrúarsöfnuður virðist vera blanda af nokkrum frægustu sértrúarsöfnuðum samtímans, og eiginmaðurinn virðist vera alveg heltekinn af þessu, en eiginkonan er bara í þessu til þess að gleðja hann. Úr þessu verður gott grín.
"Breki" er aðeins listrænni en hinar tvær. Hún byrjar á því að ungur maður er í dáleiðslumeðferð hjá sálfræðingi, en meginefni myndarinnar er þær minningar sem dáleiðslan vekur upp, en myndin á að fjalla um það hvernig aðalpersónan tókst á við dauða föður síns þegar hann var 5-6 ára gamall. Miðað við mynd sem á að heiðra minningu látins manns, þá er ein senan í myndinni mjög óheppileg. Í fyrstu vita áhorfendur ekkert af hverju aðalpersónan er hjá sálfræðingi, né hvaða minningar kunni að koma upp á yfirborðið í dáleiðslunni, og ein senan gefur sterklega til kynna barnaníð (sem ég vona að hafi ekki verið ætlunin). Annars eru minningarsenurnar voða artí, með einhverjum filterum og effektum og soldið vel hrista handhelda myndavél. Ágæt mynd en ekki sama skemmtigildið og hinar tvær."Pleisið" er frekar ómerkileg mynd. Mér fannst hún mest eins og lélegt forvarnarmyndband. Skilaboðin eru einhvern veginn svona: "Ef þú drekkur og dópar springa vinir þínir í loft upp og þú lendir í fangelsi þar sem þér verður nauðgað! Fíkniefnalaust Ísland árið 2000!"
"Heart to Heart" er fáránlega artí mynd. Það eru alveg flott skot í henni og svoleiðis, en enginn söguþráður og allt voða súrrealískt.
10. Where's the Snow
Það var gaman að fara á þessa, þó ekki væri nema til þess að gíra sig upp fyrir Airwaves. Þetta var einhver sér Airwaves sýning. Fyrir myndina tóku Mammút og Agent Fresco nokkur lög, sem var gaman. Og svo var alls konar tónlistarfólk sem hafði verið boðið á myndina. Og frír bjór (sem ég nýtti mér syndsamlega lítið).Myndin sjálf er alveg ágæt. Hún svissar á milli viðtala við tónlistarfólk sem talar um hvað Airwaves hátíðin er frábær, og tónleika á hátíðinni. Þessar tónleikaupptökur eru yfirleitt eitt lag með einhverri hljómsveit; stundum er laginu leyft að hljóma en stundum er viðtalið við viðkomandi sveit sett yfir lagið. Allir flytjendur eru íslenskir, og eins allir viðmælendur fyrit utan einn bandarískan tónlistarfræðing. Skilaboðin til væntanlegra Airwaves-gesta: "Ekki skipuleggja - ráfaðu bara um og uppgötvaðu eitthvað nýttt:"
11. Submarino
Þessi var djöfulli öflug. Hún er í leikstjórn Thomasar Vinterberg sem gerði Festen, sem ég vænti að flestir séu búnir að sjá. Þessi er álíka óþægileg og Festen. Hún fjallar um tvo bræður sem ólust upp við vondar aðstæður (mamma þeirra var alki) og það hvaða áhrif það hefur á líf þeirra þegar þeir fullorðnast (þeir eru ónýtir, sjálftortímandi fíklar). Eldri bróðirinn, Nik, er nýsloppinn úr fangelsi, er að springa úr innibyrgðri reiði og gerir fátt annað en að drekka bjór. Yngri bróðirinn, sem virðist ekkert nafn hafa, er heróínfíkill og einstæður faðir. Þetta er svona danskur sósíalrealismi af bestu gerð.
Nik
Engin ummæli:
Skrifa ummæli