RIFF: Dagur 5

Jæja, þá veit ég það. 4 myndir er hámark þess sem ég þoli "on a school night". Í dag fór ég á Cat Dancers, My Winnipeg, Berlin Calling og Missing.

My Winnipeg

Það eru ekki margir sem gera myndir eins og Guy Maddin gerir þær. Ég hef áður séð Dracula: Pages from a Virgin's Diary og stuttmyndina The Heart of the World. Þær eru báðar þöglar og svart-hvítar, og þar að auki túlkar sú fyrrnefnda klassísku söguna um Drakúla í gegnum dans (ég man ekki alveg hvort það var klassískur ballett eða nútíma-dans). Mig hefur þar að auki alltaf langað til að sjá Tales from the Gimli Hospital. My Winnipeg er svart-hvít, en þó ekki þögul, heldur er sögumaður sem talar yfir auk þess sem hlutar myndarinnar eru með sync-hljóði.
Á leiðinni út af þessari mynd heyrði ég einhvern tala um að Maddin hefði hæsta "walk-out ratio" í bransanum, þ.e. að hærra hlutfall áhorfenda fer út af myndum hans áður en þeim lýkur en hjá flestum öðrum leikstjórum. Það fór enginn út af þessari mynd eftir því sem ég best veit, en miðað við fyrstu 20 mínútur myndarinnar þá kemur mér ekki á óvart að margir skuli fara út. Og samt fannst mér myndin góð. Eftir þessar 20 mínútur fór hún nefnilega að verðlauna mann fyrir þolinmæðina, og það voru þó nokkur virkilega eftirminnileg og draumkennd augnablik seinasta klukkutímann. Raunar var seinni hluti myndarinnar það skemmtilegur að ég sá eftir því þegar hún kláraðist.My Winnipeg er draumkennd úttekt á heimaborg leikstjórans. Gegnumgangandi stef í myndinni er að "ég" sögumannsins (sem á væntanlega að vera leikstjórinn sjálfur) vill yfirgefa borgina en þarf fyrst að ganga frá lausum endum í sambandi sínu við borgina. Þetta gerir hann m.a. með því að leigja húsið þar sem hann bjó sem krakki, fara með mömmu sína þangað og leikara sem hann fær til þess að leika systkini sín, og láta þau leika eftirminnileg augnablik úr æsku sinni. Nema hvað á seinustu stundu ákveður konan sem býr þarna að hún vilji ekki flytja út, þ.a. þá eru þarna mamma leikstjórans, 3 leikarar sem leika systkini hans, pitbull hundur kærustu hans sem leikur chihuahua hundinn sem hann átti þegar hann var lítill og skrýtin kona sem hann þekkir ekki neitt. Mamman ku líka vera þaulvön leikkona eftir að hafa leikið í þáttunum Ledgeman, þar sem sami maður fer út á sömu sillu á hverjum degi og hótar að stökkva niður þangað til mamma hans talar hann til.Myndin segir ekki aðeins persónulega sögu Maddins af borginni heldur líka ýmis konar litlar sögur um borgina sem eru margar hverjar alveg ótrúlegar (og ég veit ekkert hverjar eru sannar og hverjar ekki). T.d. er brú yfir járnbrautargarðinn sem var upphaflega smíðuð til þess að liggja yfir ána Níl, en svo kom í ljós að hún passaði ekki þar og þá keypti Winnipeg brúna á útsöluverði. Einnig er skemmtileg sagan um það hvernig heimilislausa fólkið í Winnipeg býr allt á húsþökunum, og þegar skemmtigarðurinn "Happyland" lokaði hirti þetta fólk allt byggingarefni þaðan og byggði sér kofabyggðir ofan á húsþökum borgarinnar, þ.a. nokkurs konar afbakað "Happyland" myndaðist ofan á borginni. Kraftmesta sagan er þó eflaust sú um brunan á veðhlaupabrautinni. Þá kviknaði í veðhlaupabrautinni á kaldasta tíma árs. Hestarnir komust hvergi nema út í ána, nema hvað á sama tíma var hún að frjósa, þannig að úr varð að hestarnir frusu fastir í ánni þannig að höfuð þeirra stóðu uppúr og þannig voru þeir þangað til leysti, 5 mánuðum síðar.
Mér fannst líka skemmtilegt "touch" að myndin er öll með mjög gamaldags útliti, og t.d. er myndin oft látin líta út fyrir að vera á rispaðri filmu, en það er ekki nóg heldur mynda "rispurnar" þá snjóstorm yfir myndinni.
Í stuttu máli þá mæli ég eindregið með þessari, þetta er fyndin og einlæg draumsýn á skrýtið (en jafnframt pínu kunnuglegt) samfélag. Maður þarf bara að vera þolinmóður fyrstu 20 mínúturnar eða svo, þá bæði kemst maður í takt við myndina og hún tekur við sér.

RIFF: Dagur 4

Í dag fór ég á fyrirlestur Costa-Gavras og svo á þrjár myndir: Afterschool, Home og Il y a longtemps que je t'aime.

Costa-Gavras

Enn og aftur sá ég engan úr kvikmyndagerðinni á fyrirlestrinum. Og það var ókeypis inn á þennan. Ég get skilið það að þið hikið við að borga 1000kr. inn á fyrirlestur á sama tíma og þið þurfið að kaupa miða á myndir o.s.frv., en ég skil ekki af hverju enginn lét sjá sig á þessum fyrirlestri. Costa-Gavras er mjög góður leikstjóri, og hefur þá sérstöðu að hann er gríðarlega pólitískur en hefur samt yfirleitt alltaf getað gert þær myndir sem hann vildi, nokkrar meira að segja innan Hollywood (þó svo að ein þeirra hafi síðan ekki litið dagsins ljós fyrr en nýverið, þ.e. Hanna K.).
Þið misstuð samt ekki af neitt rosalega miklu. Það er auðvitað gaman að hlusta á svona meistara tala um bíómyndir, en það var samt ekki margt nýstárlegt sem kom fram. Hann byrjaði á almennum inngangi en síðan fór restin í að svara spurningum, sem voru auðvitað misgóðar (það kom t.d. ein alveg rosaleg tveggja mínútna spurning sem enginn í salnum skildi, frá konu sem fannst að Bandaríkjamenn ættu að gera fleiri gamanmyndir og færri action-myndir af því að gamanmyndir væru betri fyrir heilsuna...)
"Allar myndir eru pólitískar."

Afterschool eða Eftir skóla
Þessi var hálf tormelt. Aðalpersónan er Robert, 16 ára patti í rándýrum prep-school í Bandaríkjunum. Aðaláhugamál hans eru myndbönd á youtube og klám. Og hvort sem myndböndin innihalda ofbeldi eða bara eitthvað krúttlegt þá verða þau að vera raunveruleg ("something real"), ekki fake eins og allt í sjónvarpinu. Smá endurómur af Holden Caulfield í Catcher in the Rye?
Herbergisfélagi Roberts er Dave, algjör skíthæll sem selur hinum krökkunum dóp og afritar heimavinnuna frá Robert. Vegna þess að Dave er með "sambönd" hengur hann soldið með svölustu stelpunum í skólanum, tvíburasystrunum Mary og Ann Talbert. Þær eru á kafi í kóki, og einn daginn taka þær eitrað efni og drepast. Robert, sem var að taka upp "establishing shots" fyrir einhverja mynd, verður vitni að dauða þeirra. Það er óljóst hvort Dave eigi sök á dauða þeirra, en Robert og Dave ræða það aldrei. Þetta kraumar bara undir niðri. Það er líka alveg ljóst að Dave mun aldrei virkilega lenda í vandræðum, því pabbi hans er svo djöfulli ríkur. T.d. er pabbinn varaður við áður en skólinn byrjar að leita að dópi í fórum nemenda, svo að Dave getur falið dópið sitt betur. Dave minnir mig um það sem maður hefur heyrt um skólagöngu George W.: ofdekraður pabbastrákur sem kemst upp með allt.
Robert er fenginn til þess að gera minningarmynd um tvíburasysturnar, og gerir hana mjög raunverulega, með skrítnum klippingum og engri tónlist. Rektor er hneykslaður, segist aldrei hafa séð annan eins skít (uppbyggileg gagnrýni?) og fær aðra nemendur til þess að endurklippa myndina (þetta fannst mér líklegast fyndnasta atriði myndarinnar). Í lokin sjáum við nýju útgáfuna, og hún er falskari en allt.

Ég fann engin screenshot úr myndinni, en hér eru aðalleikararnir þrír. Þau leika Robert, Amy (stelpuna sem Robert er hrifinn af) og Dave.

RIFF: Dagur 3

Í dag fór ég á fyrirlestur óskarsverðlaunahafans John Zaritsky um forvinnslu heimildamynda. Í kvöld ætla ég svo á Skelfilega hamingjusamur og miðnætursýninguna (Löng helgi).

John Zaritsky
Þetta var áhugaverður og lærdómsríkur fyrirlestur. Skrifa meira um hann seinna.
Ég verð að játa að ég er frekar fúll að ekkert ykkar skyldi hafa látið sjá sig. Hvar voru allir? Það er ekki á hverjum degi sem maður getur fengið leiðsögn frá óskarsverðlaunahafa...
Ég vona að ég sjái ykkur á "Eftirmiðdegi með Costa-Gavras" á morgun kl. 13 (ókeypis inn). Ég mæli líka með því að þið farið á fyrirlestur Yung Chang um framleiðslu heimildamynda í Norræna húsinu á þriðjudag kl. 14. Ég kemst því miður ekki þá, þannig að það væri mjög gott ef einhver færi og gæti sagt okkur frá þessu.
Ég minni á að allir eiga að fara á a.m.k. einn viðburð - það þýðir fyrirlestur, pallborðsumræða, námskeið, Grettir kabarett eða eitthvað álíka. Bílabíó eða annað sem felst bara í því að horfa bíómynd telst ekki með.

Frygtelig lykkelig eða Skelfilega hamingjusamur

Þetta var nokkuð fín mynd. Hún var samt ekki sýnd af filmu, sem fer alltaf nett í taugarnar á mér. Hún var sýnd af digibetu, sem eru ekkert mikið betri gæði en bara DVD, auk þess sem það var eitthvað suð í hátölurunum alla myndina (fyrir þá sem hafa farið í Regnbogann seinustu daga, þá er þetta sama suðið og er alltaf áður en myndirnar hefjast, nema hvað það hélt áfram alla myndina). Þar að auki nýttist tjaldið ekki allt, heldur var myndin í letterboxi á miðjum skjánum. Þá vil ég frekar filmu.
Fyrir þá sem sáu Kunsten at græde i kor á hátíðinni í fyrra, þá er þessi mynd gerð eftir skáldsögu sama rithöfundar, og er að mörgu leyti svolítið svipuð. Þetta er í grunninn gamanmynd en hún tekur á mjög alvarlegum málefnum (t.d. heimilisofbeldi). Ég myndi segja að þessi sé ekki alveg eins fyndin og Kunsten at græde, en á móti kemur að maður fær ekki eins mikið samviskubit yfir því að hlæja á henni.
Aðalpersóna myndarinnar er lögregluþjónninn Robert sem fékk taugaáfall heima í Kaupmannahöfn og er sendur til Suður-Jótlands í nokkurs konar refsingarskyni. Bærinn sem hann er sendur til er frekar skrýtinn og bæjarbúar eru ekki beint hrifnir af aðkomufólki, það er ákveðin hefð fyrir því að aðkomumenn séu látnir hverfa í mýrina af minnsta tilefni.
Sem sagt, nokkuð góð svört dönsk kómedía. Maður ætti ekki að þurfa að segja meira.

Long Weekend og Violence in the Cinema, Part 1
Miðnætursýningin.
Long Weekend er hryllingsmynd/thriller um par sem fer í útileigu sem endar sem barátta við náttúruna upp á líf og dauða. Eða svo virðist í fyrstu. Tagline-ið er í þessum anda: "Their crime was against nature...Nature found them guilty." Þegar nánar er að gáð er það eiginlega þeirra eigin ótti sem skapar mestu hættuna, þó svo að náttúran hagi sér á köflum helst til furðulega. Þetta er púra B-mynd, og brjóst og blóð koma títt við sögu eins og á að vera í góðum exploitation myndum. Helsti gallinn er kannski sá að það er engin persóna í myndinni sem manni líkar við. Megnið af myndinni er parið eina fólkið sem sést, og þau eru bæði alveg óþolandi. Vissulega er þetta hluti af myndinni: maður hlakkar til að sjá þau deyja einhverjum hræðilegum dauðdaga, og miðað við kvikmyndategundina þá býst maður við að manni verði að ósk sinni. Hins vegar hlýtur að teljast varhugavert að gera myndir þar sem áhorfandinn getur ekki samsamað sig neinni persónu...
Violence in the Cinema, part 1 er bráðskemmtileg stuttmynd. Í byrjun virðist þetta vera ýkt alvarleg (og frekar klunnaleg) fræðimynd um ofbeldi í kvikmyndum og sálfræðilegar og heimspekilegar vangaveltur því tengt. Þangað til maður með haglabyssu brýst inn í herbergið og skýtur hálfan hausinn af "sérfræðingnum" þ.e.a.s. Eftir það er manni ljóst að þetta er verulega súr sýnikennsla í kvikmyndaofbeldi, og ágæt sem slík.

RIFF: Dagur 2

Í gær fór ég á tvær myndir, Öxina og Fuglasöng.

Le couperet eða Öxin
Djöfulli góð mynd. Kolsvört kómedía um efnafræðinginn Bruno Davert sem missir vinnuna. Eftir tveggja ára atvinnuleysi grípur hann til örþrifaráða: hann ákveður að drepa manninn í draumastarfinu sínu, en fyrst að drepa hugsanlega keppinauta um stöðuna.
Í dagskrárbæklingnum er leikstjóranum, Constantin Costa-Gavras, sem einnig er sérstakur gestur hátíðarinnar, lýst sem pólitískasta leikstjóra kvikmyndasögunnar. Þetta er önnur myndin sem ég sé eftir hann (sá Z fyrir nokkrum árum, hún er æðisgengin pólitísk ádeila) og ég er ekki frá því að þessi lýsing sé nokkuð nærri sannleikanum. Costa-Gavras verður með fyrirlestur á háskólatorgi HÍ á morgun (sunnudag) kl. 13, og hvet ég sem flesta til þess að mæta (þetta er ókeypis viðburður!).
Myndin er mjög vel gerð. Sagan byrjar in medias res (í miðjum klíðum) og við kynnumst forsögunni í gegnum játningu aðalpersónunnar. Annars er fátt hægt að segja um söguþráðinn án þess að eyðileggja myndina. Látum nægja að segja að söguhetjan drepi nokkra keppinauta sína...
Myndin er hápólitísk ádeila á túrbó-kapítalisma (eins og hann er nefndur í myndinni). Fyrirtæki sameinast, endurskipuleggjast og flytjast til annarra landa til þess að hagnast um nokkur aukaprósent og til þess að geta greitt út arð til hluthafanna, en um leið og þau flytja alla starfsemi sína úr landi eyðileggja þau efnahag heimalandsins og að lokum hlýtur að fara svo að markaðurinn fyrir vörur fyrirtækisins hrynur með efnahagnum og þá er flutningurinn og endurskipulagningin til lítils. Eða það eru a.m.k. skilaboð myndarinnar.
Bruno er ekki illmenni (enda myndi það grafa undan ádeilu myndarinnar). Hann er góður maður sem fullur örvæntingar gripur til örþrifaráða við aðstæður sem leyfa ekkert annað - hann er afurð þeirra aðstæðna sem myndin gagnrýnir. Eins og hann segir sjálfur, þá hefði hann glaður frekar drepið hluthafa eða stjórnir fyrirtækjanna, enda eru það hinir seku, en það hefði ekki gert neitt gagn, hvorki fyrir hann né samfélagið. Hann veit að fórnarlömb sín eru samherjar sínir, fólk í sömu stöðu og hann sjálfur, menn sem voru "bræður" hans áður en hann varð atvinnulaus. En atvinnuleysið, það hvernig stórfyrirtækin fara með þá, gerir þá að óvinum - keppinautum, og það er ein stærsta gagnrýni myndarinnar: alþjóðavæðing, heimskapítalismi og atvinnuleysi hefur tortímt samstöðu verkalýðsins - nú er það "every man for himself". Munurinn á fjöldamorðingjanum Bruno og hinum er sá að Bruno fékk hugmyndina fyrst...

Bruno (snýr baki í okkur) og Gerard, annar efnafræðingur sem er búinn að vera atvinnulaus í 5 ár, vinnur nú í herrafatabúð og fer að skæla þegar hann segir Bruno sögu sína.

El Cant Dels Ocells eða Fuglasöngur
Sorp. Sori. Það er langt síðan ég hef séð jafn vonda mynd. 2/3 hlutar áhorfenda voru farnir út eftir hálftíma, enda var myndin alveg vonlaus. Löng, pointless skot. Lítil, ósamhangandi og oft óskiljanleg samtöl. Tökum dæmi um tvö skot sem voru dæmigerð fyrir myndina:

1. Við erum stödd í eyðimörk. Í svart-hvítu. Sem þýðir að það er ekki mikið af upplýsingum í rammanum. Við sjáum fullt af ljósgráum sandi og í fjarska ljósgráan sjóndeildarhring. Í upphafi skotsins eru vitringarnir þrír sæmilega nálægt myndavélinni, og ganga í átt frá myndavélinni. Þessu skoti er haldið þangað til vitringarnir þrír nánast hverfa í fjarska, án þess að myndavélin hreyfist einn millimeter (og þeir fara ekki hratt yfir!). Þá er klippt yfir á...
2. Eyðimörk. Eiginlega alveg eins og í 1). Nema hvað núna nálgast vitringarnir úr fjarska. Þessu skoti er haldið þangað til þeir eru komnir nokkuð nálægt myndavélinni.

Þessi tvö skot voru a.m.k. 5 mínútur, líklegast lengur. Og þó svo að þetta hafi ef til vill verið lengstu og tilgangslausustu skot myndarinnar, þá voru þau alls ekki einhver undantekning frá því hvernig myndin var í heild. Það voru MÖRG skot þar sem við fylgjumst með vitringunum annað hvort hverfa í fjarska eða koma úr fjarska.
Í lýsingunni í dagskránni stendur: "Vegferð vitringanna er vörðuð háfleygum og skondnum samtölum, sem og viðkomu yfirnáttúrulegra vera [og] áherslan er á ævintýrið fram yfir raunsæið." Það er nákvæmlega eitt "háfleygt og skondið" samtal í myndinni, og það kemur þegar rúmur klukkutími er liðinn, og þá var ég einfaldlega búinn að gefast upp. Eftir að hafa lesið lýsinguna bjóst ég við einhvers konar biblíu-útgáfu af Rosenkrantz and Guildenstern Are Dead, en ég held að mér sé óhætt að segja að þessi mynd hafi verið talsvert langt frá því að uppfylla þær væntingar.
Þessi mynd er mannskemmandi sorp. Ég trúi því ekki að hún hafi verið valin á hátíðina nema vegna þess að hún er að hluta til tekin á Íslandi. Getur einhver haft gaman of svona rusli?

Riff: Dagur 1

Í kvöld fór ég á þrjár myndir: Lønsj, O'Horten og Landsbyggðarkennarann.

Lønsj eða Kalt borð
Slöpp mynd. Uppbyggingin var stirð með sífelldum óþörfum kaflaskilum (held það hafi verið 6 kaflar...), persónurnar voru flestar temmilega óáhugaverðar og tónlistarvalið var með því klisjukenndara sem ég hef upplifað.

Christer og vestið, áður en mávurinn kemst í það...

Myndin fjallar um nokkrar nánast ótengdar persónur. Eftir að mávur skítur á vestið hans, laumast auminginn Christer inn í þvottahús nágranna sinna til þess að þvo vestið, en hann gleymir öllum peningunum sínum í vestinu og í panikki slær hann út rafmagnið í öllu húsinu til þess að ná peningunum úr vélinni. Þetta myndar svo tenginguna við hinar persónurnar sem verða allar einhvern vegin fyrir áhrifum frá þessu.

Þetta er sem sagt svona hópsaga, þar sem við fylgjumst með nokkrum mismunandi persónum, nema hvað í þessari mynd er engin þeirra nógu vel gerð: við vitum nánast ekkert um persónurnar, og það sem verra er, okkur langar ekki til þess að vita neitt. Ég fékk líka á tilfinninguna að það vantaði eitthvað upp á persónurnar, ekki bara þann hluta sem við fáum að vita um (það vantaði heilmikið þar), heldur bara almennt. Tökum eina persónu sem dæmi, pabbastelpu sem missir pabba sinn af því að hann var að fikta í rafmagninu þegar það var sett aftur á (eftir að Christer hafði tekið það af), og í framhaldi af því missir hún líka heimili sitt. Það er gefið sterklega í skyn að hún hafi varla farið út úr húsi árum ef ekki áratugum saman (ég hélt um stund að hún yrði aðalpersónan, svona "Fritzl set free" dæmi). En síðan kemur sena þar sem hún fer niður á strönd (það var draumur hennar á meðan á "vistinni" stóð), og þá fer hún beint út í sjó að synda. Hvenær átti hún að hafa synt síðast? Átti hún að hafa synt áður?

"Ég ætlaði bara að kaupa sundföt. Ég vissi ekki að það myndi verða um svona margt að velja."

O'Horten

Önnur norska myndin sem ég fór á í kvöld, og miklu, miklu betri en hin. Eftir að hafa séð Salmer fra kjøkkenet eftir sama leikstjóra, þá bjóst ég við góðri mynd, og varð að ósk minni.

Odd Horten er lestarstjóri á leið á eftirlaun. Síðustu 40 árin hefur hann lifað fyrir starfið, og spurrningin er hvort eða hvernig hann fúnkerar ef það er ekki til staðar. Myndin er uppfull af kímni, grátbroslegum og oft beinlínis fyndnum uppákomum, en er samt trúverðug, hún dettur aldrei niður í farsa heldur trúum við alltaf á persónurnar. Í alla staði bráðskemmtileg mynd. Þetta er sú tegund af gamanmynd sem elskar persónurnar sínar og nýtur þess að sýna okkur sérvisku þeirra á hlýlegan hátt.

Kveðjuteiti Odds Hortens. Þið ættuð bara að sjá kveðjuna sem þessi fríði hópur sendir honum...

Venkovský ucitel eða Landsbyggðarkennari
Aðalpersónan er líffræðikennari sem er haldinn voðalegri sektarkennd yfir því að vera hommi. Að því er virðist vegna þessarar sektarkenndar yfirgefur hann virtan menntaskóla í Prag (þar sem mamma hans kennir líka líffræði) og hefur kennslu í litlum sveitaskóla. Það gengur ekki betur en svo að hann verður skotinn í einum nemanda sínum, og mamma nemandans verður skotin í honum.
Þetta er ágæt mynd á köflum, en ekki mikið meira en það. Hún er að mestu vel leikin, þó svo að fyrrverandi kærasti kennarans hafi verið alveg hræðilegur. Síðan er líka alltaf hættulegt að gera myndir þar sem aðalpersónan er passífur auli, sem kennarinn vissulega er í þessari mynd - maður finnur ekkert voðalega til með honum og það skapast ekki mikill drifkraftur út frá persónunni. Svo fannst mér hápunktur myndarinnar soldið falskur (ég segi ekki meir, það gæti eyðilagt myndina fyrir einhverjum). Það eru samt skemmtileg augnablik í myndinni, og hún virkar alveg.
Getur verið að þessar sérmerkingar á "hinsegin" myndum í dagskránni fæli einhverja frá? Það voru a.m.k. afskaplega fáir á þessari mynd (í sal 1 í Regnboganum). Dæmi hver fyrir sig.

Dagskrá 5. viku, 22.-26. sept

Mánudagur 8.10-9.35
Myndataka

Miðvikudagur 8.55-9.35
Myndataka frh.

Föstudagur 14.55-17.00
Bíómynd. To be decided...
Hvernig væri að gera Reykjavík-Rotterdam að mynd þessarar viku? Við gætum farið á hana sunnudaginn 5. okt og hugsanlega fengið Óskar Jónasson í heimsókn miðvikudaginn á eftir.

Sveitabrúðkaup og heimsókn Valdísar

Ég vildi óska að ég hefði náð að skrifa þessa færslu áður en ég las færsluna hans Magga um sama efni, því eftir að hafa lesið rúmlega 3000 orða ópus hans þá spyr maður sig hvort eitthvað sé eftir til þess að tala um. En ég ætla að láta slag standa og jafnvel að leyfa mér að koma inn á sum sömu atriðin og Maggi.

Sveitabrúðkaup
Mér fannst þetta ósköp fín mynd, á köflum bráðskemmtileg og léttleikandi út í gegn. Þetta er ekkert ógleymanlegt meistaraverk, en hún ætlar sér það heldur ekki, og tekst vel það sem hún ætlar sér. Leikurinn er almennt séð mjög góður, samtölin eru nokkurn vegin eðlileg og á köflum mjög hnyttin. Myndatakan er í einhvers konar dogma shaky-cam stíl, myndavélar handheldar og virðast oft eiga í fullu fangi með að halda persónum innan ramma. Þetta býr til svolítinn raunveruleikablæ yfir þessu öllu. Hvað sem öðru líður þá skemmti ég mér ágætlega yfir myndinni.

Valdís
Þó svo að myndin hafi verið fín þá skildi hún ekkert rosalega mikið eftir sig (og þó, það eru rúmar tvær vikur síðan ég sá hana). Hins vegar er vinnsla myndarinnar allsérstök, og í raun meira hægt að segja um hana en myndina sjálfa. Og þar er heimsókn leikstjórans auðvitað skemmtileg viðbót.
Valdís sagði margt áhugavert, en ég ætla að fókúsera á það sem hún sagði um vinnslu myndarinnar. Að mörgu leyti minnir öll vinnan í kringum myndina mig á leiklistaræfingu, og raunar virðist öll nálgun Valdísar vera að gefa listamönnunum frjálsan tauminn. Myndin er að miklu leyti spunnin út frá ramma sem Valdís var búin að skrifa. Þannig vita leikararnir nokkurn vegin hvað á að koma fram í senunni en ákveða sjálfir hvernig það kemur fram. Svo eftir að senan er tekin voru leikarar, myndatökumenn og hljóðmenn spurðir hvort takan hefði verið þeim að skapi.
Það sem mér fannst einna skemmtilegast er að leikararnir vissu yfirleitt ekki meira en persónan þeirra vissi. Þannig fékk hver leikari leyndarmál áður en tökur hófust, sem hann einn vissi (eða hann og ein önnur persóna). T.d. vissi enginn annar en Árni Pétur að persóna Víkings væri ekki sálfræðingur. Meira að segja eftir að það hefur komið fram í 2-3 senum þeirra á milli, þá veit það samt enginn annar, enda voru leikararnir ekki viðstaddir tökur á öðrum senum en sínum eigin.
Mér fannst líka skemmtileg nálgun að láta leikarana búa til baksögu fyrir persónuna sína, og skemmtileg tilhugsun hvernig gengið hefur að samræma þessar baksögur - ef Ágústa Eva vildi vera frá Egilstöðum en Kristbjörg Kjeld (mamma hennar) og Björn Hlynur (bróðir hennar) vildu bæði vera Reykvíkingar í húð og hár (eins og var víst raunin), hvernig ætli það hafi verið leyst? Með lýðræðislegri kosningu?
Það er eiginlega algjört afrek að þessi mynd skuli hafa verið tekin á 7 dögum, og það hlýtur að hafa sparað mikinn pening að tökur standi svona stutt yfir (skrýtið að enginn skuli hafa spurt hvað myndin kostaði, það hefði verið spurning nr. 1 eða 2 í hópnum í fyrra - ekki það að þetta sé mjög spennandi spurning). Það voru alltaf 2-4 myndavélar í gangi, tvær fyrir flestar senurnar, fjórar í stærri senunum og stundum var verið að taka tvær senur á sama tíma. Þannig að það ætti kannski ekki að koma á óvart þótt tökur hafi gengið hratt.
En í staðinn varð klippivinnan meiri en ella. Þegar tökum lauk hafði Valdís rúmlega 100 klst. af efni til þess að vinna úr, misvel merkt og ekkert sérstaklega vel skipulagt. Eins og Valdís orðaði það, þá hefði enginn annar klippari getað klippt þetta. Klippingin tók 8 mánuði.
Þrátt fyrir gríðarlanga setu í klippiherberginu og erfiða fjármögnun virðist Valdís spennt fyrir að vinna annað álíka verkefni með Vesturporti. Hún gaf a.m.k. í skyn að viðræður væru í gangi um annað verkefni. Hún talaði þó um að ef til þess kæmi, þá myndi hún líkast til spinna minna og notast við fullbúið handrit, ekki vegna þess að henni þætti það betra, heldur vegna þess að öðruvísi er ekki hægt að fá styrk hjá Kvikmyndamiðstöðinni.

Dagskrá 4. viku, 15.-19.sept

Mánudagur 8.10-9.35
Klippitölvan kynnt til sögunnar. Klippiæfingin kynnt.

Miðvikudagur 8.55-9.35
Haldið áfram með kynningu á klippitölvunni og henni lokið. Fyrsti hópurinn fær tölvuna.
Þeir sem ætla að kaupa passa á RIFF mæta með 4000kr.

Föstudagur 14.55-16.50
Citizen Kane í leikstjórn Orson Welles

Upplýsingar um Mínus25 dagskrána á RIFF

Ég fékk einhverjar smá upplýsingar um opnu námskeiðin á Mínus25 á RIFF.

Mínus25
"Mínus25 er sérstakur liður Alþjóðlegrar Kvikmyndahátíðar í Reykjavík sem er tileinkaður ungu fólki frá 5-25 ára. RIFF hefur unnið markvist að því á undanförnum árum að vera meira en bara kvikmyndahátíð og lagt mikla áherslu á að skapa þekkingarsmiðju í kringum hátíðina. Markmið mínus25 er að veita ungu fólki skemmtun, þekkingu og reynslu í kvikmyndaheiminum og vekja þannig áhuga á kvikmyndaforminu hjá þessum aldurshóp."

Opnu námskeiðin
"Við verðum með dagskrá í Hinu Húsinu og Norræna húsinu fyrir ungt fólk . Í Hinu Húsinu verður hægt að fá ókeypis einkakennslu í Pro Tools hljóðupptökuforritnu og svo verður boðið uppá opið námskeið í stuttmyndagerð. Skráning og frekari upplýsingar er hægt að fá í Hinu Húsinu. Í Norræna húsinu verða sýndar bíómyndir og þar verður myndver fullt af leikmunum frá þjóðleikhúsinu þar sem fólk getur komið og tekið upp en eftir hádegi verða þar sjálfboðaliðar með myndavélar og tölvur og aðstoða fólk sem að vill fá að prófa."

Mér finnst þetta hljóma soldið spennandi, og ég held að þið gætuð hiklaust haft gagn og gaman af þessu. Ég fæ væntanlega frekari upplýsingar um þetta á næstu dögum.

Upplýsingar um Gretti Kabarett

Ég var að fá í hendurnar upplýsingar um Gretti Kabarett. Eftir því sem ég best fæ séð þá láta þeir ykkur fá tæki og tól. Og það er ekki þannig að þið skráið ykkur sem hópur, heldur mætið þið á staðinn og svo veit ég ekki alveg hvernig er raðað í hópa. Þannig getið þið kynnst og lært af erlendu kvikmyndagerðarfólki. Einnig getið þið öðlast reynslu í notkun tækja sem ég get ekki veitt ykkur aðgang að, t.d. pro ljósabúnaður. Ég get heldur ekki séð að þetta kosti nokkuð. Ef þið smellið á myndirnar sjáið þið tilkynningar um Gretti frá því í fyrra.

Hér koma svo upplýsingar um Gretti 2008:

Everyone is welcome.
Grettir Kabarett invites one and all to create and collaborate with artists from different parts of the world.
The briefing takes place at Café Hressó, Saturday, Sept. 27th at 9pm.
The first Kabarett begins Sunday, Sept. 28th at 9am. (screening at 9pm on the 30th).
The second Kabarett begins Wednesday, Oct. 1st at 9am (screening at 9pm on the 3rd).
The third Kabarett begins Saturday, Oct. 4th at 9am (screening at 9pm on the 6th).
Screenings take place at Grand Rokk.

Sem sagt, allt sem þið þurfið að gera er að mæta á Hressó kl. 9 á laugardaginn 27. september, og þá getið þið tekið þátt í Gretti Kabarett. Ég yrði rosalega ánægður ef þáttakan hjá okkur verður góð, og mæli eindregið með að þið takið þátt, mig grunar að þetta gæti verið alveg sérlega skemmtileg og dýrmæt reynsla.

Eruð þið farin að hlakka til RIFF?

Ég er farinn að hlakka til, og kvíða pínu fyrir (þetta var rosa keyrsla í fyrra, þegar ég fór á 25 myndir á 11 dögum).

Hér á eftir koma nokkrir punktar til þess að hefja upphitun fyrir hátíðina:

• Það er komin dagskrá í einum flokknum, "Fyrir opnu hafi", og strax eru nokkrar sem mér líst vel á (ég ætla t.d. alveg örugglega á My Winnipeg eftir Guy Maddin).
• Ég er ennþá að bíða eftir upplýsingum um "opin námskeið" sem þeir auglýsa á síðunni, en þau eiga víst að vera stíluð á 25 ára og yngri, og ef einhver þeirra virðast gagnleg, þá gæti ég tekið upp á því að senda ykkur á þau. Hins vegar eru þeir byrjaðir að auglýsa Soundtrack keppni, sem felst í því að semja tónlist við 5-10 mínútna búta úr The Crowd (1928) eftir King Vidor. Þetta gæti verið skemmtileg æfing fyrir þau ykkar sem eru tónlistarlega sinnuð. Skráningarfrestur er til 15. september.
• Grettir kabarett, 48klst. stuttmyndakeppni verður haldin í tengslum við hátíðina. Þá fáið þið 48 tíma til þess að taka og klippa stuttmynd. Það væri ansi gaman að geta sent lið í keppnina í ár. Endilega pælið í því.
  
• Jim Emerson, einn besti kvikmyndabloggarinn sem ég veit um, er núna á TIFF (Toronto International Film Festival) og það er ansi gaman að fylgjast með því sem hann skrifar þaðan. Í fyrsta lagi getur maður fengið hint um sumar myndanna sem verða á RIFF, og svo getur maður líka fengið smjörþefinn af stemningunni á svona hátíð (þótt TIFF sé auðvitað margfalt stærri, og gæti hugsanlega verið besta kvikmyndahátíð í heimi). Emerson skrifar til dæmis mjög skemmtilega grein um þann valkvíða sem fylgir því að sækja kvikmyndahátíð þar sem maður getur aldrei séð nema í mesta lagi 1/6 af því sem er í boði, og þurfa að velja á milli mynda sem maður veit í raun ekkert um. Og ekki nóg með það, heldur vill maður ekki vita of mikið um myndirnar, enda myndi hátíðarbröltið þá glata sjarma sínum:

  "But it is possible to overthink a festival. I believe it was travel guru Rick Steves who offered the wisest of maxims for experiencing just about everything in life, something along the lines of "Don't be afraid to get lost." You have to be willing to take some chances, pursue hunches, take advantage of coincidental encounters and connections when they arise, and just... improvise. Arbitrary and capricious decisions are to be encouraged at film festivals."

Jæja, ef þið eruð jafn mikil bíónörd og ég, þá eruð þið núna komin með vatn í munninn af tilhugsuninni um RIFF. Miðasala hefst í næstu viku. Mér skilst að kvikmyndadeild Skólafélagsins sé að reyna að ná fram einhverjum kostakjörum fyrir MR-inga - það kemur í ljós hvernig það gengur. Annars hafa nemendur í kvikmyndagerð yfirleitt keypt sér klippikort og skipt þeim á milli sín, þannig má fara á nokkrar myndir fyrir viðráðanlegar fjárhæðir.

NEWSFLASH!!

Ég hafði samband við Hrönn Marinósdóttur, stjórnanda hátíðarinnar, og hún ætlar að gefa okkur afslátt af pössunum, þ.a. við fáum passana á 4000kr. (þeir kostuðu 6000kr. í fyrra, ég veit ekki hvert verðið verður núna), og auk þess ættum við að fá afslátt á aðra viðburði hátíðarinnar. Ég mæli eindregið með því að fáið ykkur passa. Þessi hátíð er u.þ.b. tíu sinnum betri en Shorts & Docs, umgjörðin er glæsilegri, sýningarnar eru fagmannlegri og stemningin er allt önnur og betri. Í fyrra voru talsvert margar sýningar þar sem var fullt út úr dyrum. Og næstum allar myndirnar eru sýndar af filmu, sem er svoleiðis margfalt betra og skemmtilegra en digibeta spólurnar sem réðu ríkjum á Shorts & Docs. Í fyrra voru sýndar ca. 80 myndir á 11 dögum, og auk þess voru þó nokkrir spennandi viðburðir. Ég náði að sjá 25 myndir og fara á 5 viðburði, og það var hellingur sem ég sá eftir að hafa misst af. Þetta var u.þ.b. dagskráin hjá mér í fyrra:

Dagskrá næstu viku (8.-12. sept)

Vegna þess að síðasti hópurinn tekur myndina sína á mánudag, og vegna þess að Valdís Óskarsdóttir kemur í heimsókn seinnipartinn á föstudag, varð ég að hringla aðeins með dagskrána. Þannig horfum við á mynd vikunnar í mánudagstímanum, og stuttmyndirnar verða ekki sýndar fyrr en á miðvikudag (annars hefðum við ekki getað horft á mynd síðasta hópsins fyrr en seint og um síðir).

Mánudagur 8.10-9.35
Horfum á mynd vikunnar, The General, eftir/með Buster Keaton.
Miðvikudagur 8.10-9.35
Horfum á stuttmyndirnar ykkar. Vonandi verð ég kominn með allar spólurnar, en ef ekki, þá er mjög mikilvægt að þeir sem eru með spólurnar mæti.

Föstudagur 14.55-16.00
Valdís Óskarsdóttir kemur í heimsókn.
Það er algjört lykilatriði að allir séu búnir að sjá Sveitabrúðkaup fyrir þennan tíma. Þar að auki eiga allir að vera tilbúnir með a.m.k. 2-3 spurningar um myndina eða eitthvað annað tengt Valdísi.