RIFF 2010: Dagur 5

Í dag fór ég á Inside America og Attenberg.

12. Inside America

Offurraunsæ og eymdarleg unglingamynd.

Kunningi minn furðaði sig á því hversu hefðbundin þessi mynd væri í uppbyggingu - að hún minnti hann soldið á bandarískar unglingamyndir frá 9. áratugnum. Það er samt bara uppbygging sögunnar; myndin sjálf er allt öðruvísi og er greinilega ætlað að vera óvæginn spegill á bandarískt samfélag. Á IMDb stendur að myndin sé "A feature film taking a tougher look on reality than any documentary," sem ég skil þannig að hún taki raunveruleg vandamál og ýki þau upp - a.m.k. eru aðstæðurnar í þessari mynd ótrúlega ýktar.Svona redda unglingar sér bjór í Texas - þeir stela honum!

Samfélagið sem myndin lýsir er rosalega misskipt. Ríku krakkarnir keyra um á jeppum og halda rosaleg partí, á meðan fátæku krakkarnir þurf að vinna á nóttinni með skólanum og þurfa að hafa áhyggjur af því að verða heimilislaus þegar þau verða 18 ára og verður hent út af fósturheimilinu. Aðal ríki strákurinn er í ROTC bekk, sem þýðir að hann er í herbúning í skólanum og er í hermannaleik megnið af deginum. Aðal ríka stelpan er klappstýra, og skóladagurinn hennar virðist fara í förðunarkennslu og það að læra að vera módel! Á meðan eru fátæku krakkarnir í Home-Ec að læra að vera foreldrar.

Nei, þetta eru ekki hermenn. Þetta eru menntaskólanemar!

Ég hélt í fyrstu að þetta væri fáránlega ýkt útgáfa af bandarískum menntaskóla, en síðan sá ég eiginlega nákvæmlega sömu senurnar í Winter's Bone, þ.a. kannski er þetta nokkurn veginn sannleikanum samkvæmt. Þetta er mynd sem ætlar að sjokkera mann og sýna manni hversu fáránlegt bandarískt samfélag er, og henni tekst það nokkuð vel. Þetta er engin gargandi snilld, en myndin er að mörgu leyti ágæt.

Hádegisverður meistaranna

Hópþrýstingur

Gaman í hermannaleik

13. Attenberg
Þegar ég fór á þessa mynd var ég soldið annars hugar og það gæti hafa haft áhrif á upplifun mína af henni. Auk þess minnti lýsingin mig á gríska mynd sem var á hátíðinni í fyrra, Dogtooth, en sú mynd var frekar sjokkerandi og eiginlega alveg rosaleg, þ.a. ég fór á þessa með háleitar væntingar um að vera stuðaður, en þær væntingar voru ekki uppfylltar.

Vinkonan kennir Marinu að kyssa

Þetta er ágæt mynd, en frekar óvenjuleg. Hún fjallar um stúlku, Marinu, sem býr með dauðvona föður sínum í yfirgefnum verksmiðjubæ. Stelpan vill ekkert vita af mannfólkinu og hennar reynsla af heiminum virðist aðallega fengin úr dýralífsmyndum Davids Attenborough (eða Attenberg eins og eina vinkona hennar ber það fram). Leikstjórinn sagði eftir myndina að hún væri um sambönd og þríhyrninga, að eini rétti fjöldinn í sambandi væri þrír. Eftir því sem pabbi stúlkunnar nálgast dauðann opnar hún sig meira fyrir ungum manni, og kannski er pælingin sú að það sé eitthvað sem hún verði að gera til þess að halda þessu þrí-sambandi gangandi.

Some silly walks

Innblásturinn: Monty Python sketsinn "The Ministry of Silly Walks"

Myndin er öll byggð upp af samtölum og löngum skotum, með stuttum "silly walks" senum inn á milli, sem eru innblásnar af Monty Python. Leikurinn er soldið skrýtinn, mjög fjarlægur og tilfinningalaus. Leikstjórinn talaði um að hún vildi hafa þetta þannig, að hún hafi sagt leikurunum að fjarlægja sig frá persónunum sínum. Sem mér finnst frekar skrýtin pæling. Þessi mynd er ekki fyrir alla, en mér fannst hún ágæt. Hins vegar fangaði hún mig aldrei alveg, en hvort það er vegna þessarar fjarlægðar leikaranna eða vegna þess að ég var annars hugar get ég ekki sagt með neinni vissu.

RIFF 2010: Dagur 4

Í dag fór ég á Soul Kitchen, Íslenskar stuttmyndir 1, Where's the Snow? og Submarino auk þess sem ég fór á masterklassa um Jim Jarmusch.

Samkvæmt lýsingunni í dagskránni átti þessi masterklassi að fjalla um Jim Jarmusch og aðra bylgju nýamerískrar kvikmyndagerðar (eða eitthvað svoleiðis), en síðan reyndist fyrirlesturinn bara vera um Jarmusch, sem voru ákveðin vonbrigði. Umfjöllunin um Jarmusch var ágæt; David Edelstein talaði um það úr hvaða jarðvegi Jarmusch sprettur og hverjir áhrifavaldar hans eru, en hann var alveg sannfærður um það að Jarmusch væri ekki hluti af neinni bylgju, og að raunar reyndi Jarmusch vísvitað að forðast allt slíkt. Þannig að út frá kvikmyndasögulegu sjónarmiði misstuð þið ekki af miklu.

8. Soul Kitchen

Þetta er bráðskemmtileg mynd. Hún er frekar "mainstream", og ef hún væri á ensku myndi þetta vafalaust teljast dæmigerð "indie" mynd.
Myndin fjallar um Zinos, Þjóðverja af grískum ættum, sem á og rekur frekar sorglegt veitingahús sem hann kallar Soul Kitchen. Þar ber hann á borð upphitaða og djúpsteikta frosna rétti fyrir verkamenn, og hefur rétt svo í sig og á. Síðan kemur röð atburða sem kemur öllu úr jafnvægi: kærastan hans flytur til Kína, hann fer í bakinu og getur ekki lengur "eldað" og bróður hans er sleppt úr fangelsi. Með hjálp hóps af sérvitringum gjörbreytist Soul Kitchen úr sveittri ruslfæðisbúllu í líflegan og spennandi veitingastað, en það gengur ekki áfallalaust.

Hér er Zinos aðeins farinn að bæta sig í eldamennskunni. Í bakgrunni má sjá Shayn, sérvitra kokkinn sem kennir honum listina og hverfur svo (soldið eins og Shane!).

Þetta er hress og skemmtileg mynd, og fullt af "twists and turns" á leiðinni. Leikstjórinn, Fatih Akin, var líka með mynd á hátíðinni fyrir 2-3 árum. Hún hét The Edge of Heaven og var bara nokkuð góð. Það er svo sem ekkert mikið meira um þessa mynd að segja. Ég get alveg mælt með henni.

Bræðurnir Illias og Zinos

9. Íslenskar stuttmyndir 1
Á þessari sýningu voru fimm stuttmyndir. "Reyndu aftur", "Knowledgy" og "Breki" voru ágætar myndir; "Pleisið" og "Heart to Heart" voru talsvert slakari.
"Reyndu aftur" hefst á því að aðalpersónan ætlar að fremja sjálfsmorð, en röð tilviljana hindra hann í því. Spaugileg og nokkuð vel gerð.
"Knowledgy" fjallar um kvikmyndaskólanema sem leigir herbergi hjá pari sem er í einhverjum furðulegum sértrúarsöfnuði. Seinasta verkefni Michaels var misheppnuð heimildamynd um ketti (kennarinn hans telur að kettir séu ekki gott efni í mynd, en hann hefur kannski ekki séð The Private Life of a Cat), og nú dettur honum í hug að gera heimildamynd um leigusala sína og sértrúarsöfnuðinn þeirra. Þessi sértrúarsöfnuður virðist vera blanda af nokkrum frægustu sértrúarsöfnuðum samtímans, og eiginmaðurinn virðist vera alveg heltekinn af þessu, en eiginkonan er bara í þessu til þess að gleðja hann. Úr þessu verður gott grín.
"Breki" er aðeins listrænni en hinar tvær. Hún byrjar á því að ungur maður er í dáleiðslumeðferð hjá sálfræðingi, en meginefni myndarinnar er þær minningar sem dáleiðslan vekur upp, en myndin á að fjalla um það hvernig aðalpersónan tókst á við dauða föður síns þegar hann var 5-6 ára gamall. Miðað við mynd sem á að heiðra minningu látins manns, þá er ein senan í myndinni mjög óheppileg. Í fyrstu vita áhorfendur ekkert af hverju aðalpersónan er hjá sálfræðingi, né hvaða minningar kunni að koma upp á yfirborðið í dáleiðslunni, og ein senan gefur sterklega til kynna barnaníð (sem ég vona að hafi ekki verið ætlunin). Annars eru minningarsenurnar voða artí, með einhverjum filterum og effektum og soldið vel hrista handhelda myndavél. Ágæt mynd en ekki sama skemmtigildið og hinar tvær.
"Pleisið" er frekar ómerkileg mynd. Mér fannst hún mest eins og lélegt forvarnarmyndband. Skilaboðin eru einhvern veginn svona: "Ef þú drekkur og dópar springa vinir þínir í loft upp og þú lendir í fangelsi þar sem þér verður nauðgað! Fíkniefnalaust Ísland árið 2000!"



"Heart to Heart" er fáránlega artí mynd. Það eru alveg flott skot í henni og svoleiðis, en enginn söguþráður og allt voða súrrealískt.

10. Where's the Snow
Það var gaman að fara á þessa, þó ekki væri nema til þess að gíra sig upp fyrir Airwaves. Þetta var einhver sér Airwaves sýning. Fyrir myndina tóku Mammút og Agent Fresco nokkur lög, sem var gaman. Og svo var alls konar tónlistarfólk sem hafði verið boðið á myndina. Og frír bjór (sem ég nýtti mér syndsamlega lítið).
Myndin sjálf er alveg ágæt. Hún svissar á milli viðtala við tónlistarfólk sem talar um hvað Airwaves hátíðin er frábær, og tónleika á hátíðinni. Þessar tónleikaupptökur eru yfirleitt eitt lag með einhverri hljómsveit; stundum er laginu leyft að hljóma en stundum er viðtalið við viðkomandi sveit sett yfir lagið. Allir flytjendur eru íslenskir, og eins allir viðmælendur fyrit utan einn bandarískan tónlistarfræðing. Skilaboðin til væntanlegra Airwaves-gesta: "Ekki skipuleggja - ráfaðu bara um og uppgötvaðu eitthvað nýttt:"



11. Submarino
Þessi var djöfulli öflug. Hún er í leikstjórn Thomasar Vinterberg sem gerði Festen, sem ég vænti að flestir séu búnir að sjá. Þessi er álíka óþægileg og Festen. Hún fjallar um tvo bræður sem ólust upp við vondar aðstæður (mamma þeirra var alki) og það hvaða áhrif það hefur á líf þeirra þegar þeir fullorðnast (þeir eru ónýtir, sjálftortímandi fíklar). Eldri bróðirinn, Nik, er nýsloppinn úr fangelsi, er að springa úr innibyrgðri reiði og gerir fátt annað en að drekka bjór. Yngri bróðirinn, sem virðist ekkert nafn hafa, er heróínfíkill og einstæður faðir. Þetta er svona danskur sósíalrealismi af bestu gerð.

Nik

Aðalleikarinn, sem leikur Nik, svaraði spurningum í lok sýningarinnar. Honum fannst vera vonarglæta í lok myndarinnar sem ég hafði ekki áttað mig á, en þegar ég pældi í því gat ég alveg séð það (ég ætla samt ekkert að fara að segja hvernig myndin endaði). Megnið af myndinni er samt hrikalega átakanlegt og einkennist af mikilli eymd. Senurnar með yngri bróðurnum og syni hans voru sérstaklega erfiðar, eins og þegar hann sækir son sinn á leikskólann út úr heiminum í heróínvímu. Ég mæli hiklaust með þessari.

RIFF 2010: Dagur 3

Í dag sá ég Uppistandsstelpur/Ísland-Úganda, Jo for Jonathan og Big Man Japan. Ég ætlaði líka að sjá Attenberg, en þökk sé klúðri hjá RIFF þá komst ég ekki á hana. Svo ég fái aðeins útrás fyrir vonbrigðin, þá ætlaði ég að kaupa miða á allar myndir dagsins þegar ég fór á Uppistandsstelpur, en þá fraus kerfið einmitt þegar verið var að afgreiða mig, þ.a. það eina sem ég fékk var handskrifaður miði á Uppistandsstelpur. Þegar ég kom svo í Bíó Paradís 10 mínútum fyrir sýningu á Attenberg var uppselt á hana. Sem sagt, ef kerfið hefði ekki frosið, eða ef það hefði bara frosið 1 mínútu seinna, þá hefði ég komist á þessa mynd. Frekar fúlt.

5. Uppistandsstelpur / Ísland-Úganda
Tvær íslenskar heimildamyndir.
Uppistandsstelpur var ansi skemmtileg. Fyrir þá sem ekki vita, þá fjallar hún um hóp stúlkna sem ákveða að byrja með uppistand, fyrst og fremst vegna þess að það eru engar stelpur í uppistandi. Myndin byggist fyrst og fremst á viðtölum við stúlkurnar og stuttum myndskeiðum frá uppistandi þeirra. Það er skemmst frá því að segja að þetta er skemmtileg hugmynd hjá þeim, og margar þeirra eru drepfyndnar. Myndin reynir líka að varpa ljósi á kynbundnar staðalímyndir varðandi grín og uppistand. Til dæmis tala stelpurnar um hvernig allir spyrji hvernig þær þori þessu - eitthvað sem enginn virðist spyrja stráka í uppistandi.



Ísland-Úganda var talsvert síðri. Í henni kynnumst við (mjög yfirborðskennt) sex manneskjum, þremur Íslendingum og þremur Úgandamönnum. Ætlunin er væntanlega að bera saman þessi tvö samfélög með einhverjum hætti, en það vantar alla dýpt í myndina auk þess sem hún kemst ekki beint að neinni niðurstöðu. Það eru fyndin augnablik, en heilt yfir virkar myndin hálf pointless.

6. Jo for Jonathan
Þetta var ágæt mynd en ekkert mikið meira en það.
Myndin fjallar um Jo, 17 ára lúser sem lítur ofboðslega upp til bróður síns. Bróðir hans, Thomas, er með bíladellu og er í raun engu minni lúser en Jo, nema hvað hann á flottan bíl og sæta kærustu (sem er að öllum líkindum æðsta markmið Jo í lífinu). Jo fellur á bílprófinu en segir öllum að hann hafi náð því, og fær svo bíl bróðurs síns lánaðan og fer í spyrnu, tapar og getur ekki borgað það sem hann hafði veðjað. Þetta hrindir af stað atburðarás sem endar með því að bróðir hans stórslasast í spyrnu og Jo kennir sjálfum sér um.
Það er margt ágætt í þessari mynd, en mér fannst ég aldrei komast almennilega inn í hana. Jo er ekkert sérstaklega sympatísk persóna, og raunar vitum við sjaldnast hvað honum gengur til - hann segir og gerir mjög fátt. Myndin er öll frekar grá og dauf í útliti og er líka ansi hæg. Það eru í henni ágætar senur og nokkur flott skot, en það vantar eitthvað upp á til þess að fanga áhorfandann almennilega.

7. Big Man Japan
Þetta var alveg stórskemmtileg sýra eftir leikstjóra Symbol, en ekki alveg eins góð og Symbol.
Þessi byrjaði soldið hægt, en samt stórskemmtilega. Þetta er mockumentary um síðustu ofurhetju Japana, mann sem getur stækkað og orðið risastór þegar á reynir, t.d. þegar risastór skrímsli ráðast á höfuðborgina. Fyrstu 15 mínúturnar af myndinni gerist afskaplega fátt, þær eru eiginlega bara viðtal við stóra manninn, nema á meðan hann er í eðlilegri stærð. Vegna þess hversu skemmtileg og skrýtin týpa stóri maðurinn er, þá eru þessar rólegu fyrstu mínútur ansi skemmtilegar. Mér þótti t.d. mjög gaman hvað hann hélt upp á hluti sem geta stækkað þegar maður þarf á þeim að halda, eins og regnhlíf og frystiþurkað þang.

"Ég elska þang, því það er eins og ég!"

Það er líka ansi skondið þegar hann stækkar í fyrsta sinn og þarf að takast á við skrímsli. Það er ekki beint mikið lagt í tæknibrellurnar, þ.a. þessar hasarsenur eru ekkert sérstaklega flottar, en þær eru sniðugar. Hins vegar verða þær soldið endurtekningarsamar eftir fyrstu 2-3 skrímslin, og heilt yfir eru senurnar þar sem stóri maðurinn er lítill skemmtilegri og á allan hátt vandaðri.

RIFF 2010: Dagur 2

Í dag tók ég soldið við mér og skellti mér á þrjár myndir: Addicted in Afghanistan, Littlerock og Symbol.

2. Addicted in Afghanistan

Addicted in Afghanistan er soldið erfið mynd. Ekki vegna þess að hún er ekki aðgengileg, heldur vegna þess að hún sýnir manni inn í heim sem maður vill ekkert endilega vita af, heim þar sem konur og börn lifa við ömurlegar aðstæður og það er ekkert óvenjulegt að 15 ára drengir séu heróínfíklar. Aðalpersónur myndarinnar eru þeir Jabar og Zahir, 15 ára heróínfíklar, sem í upphafi myndar eru nýstroknir af meðferðarheimili. Fyrir utan nokkur (mjög) stutt viðtöl við lækna á meðferðarstofnunum og fullorðna fíkla, þá fylgjum við þessum tveimur drengjum alla myndina.
Ástandið í Afganistan er hræðilegt. Framleiðandi myndarinnar, Sharron Ward, sat fyrir svörum og sagði meðal annars að samkvæmt nýjustu tölum er ætlað að í Afganistan séu um 2,5 milljónir heróín- og ópíumfíkla. Heildaríbúafjöldi Afganistan er um 30 milljónir, þ.a. þetta er næstum því 10% þjóðarinnar, og að miklu leyti eru þetta konur og börn. Það er gríðarlegt framboð af heróíni í Afganistan og nánast engin meðferðarúrræði. En þessi mynd fjallar í raun ekkert um það. Í þessari mynd fáum við engar beinharðar staðreyndir og enga hlutlausa umfjöllun um efnið. Það eina sem við fáum að vita um ástandið í Afganistan er það sem misvitrir og lítt upplýstir viðmælendur segja. Til dæmis virðast drengirnir tveir sammála um að fíkniefnavandinn hafi fyrst birst með innrás Bandaríkjamanna inn í landið, og að ef Talíbanarnir næðu aftur völdum myndi vandinn hverfa samstundis. Þetta á sér hins vegar enga stoð í raunveruleikanum.
Þessi mynd er áhrifarík og lýsir hræðilegu og vonlausu ástandi, en samt vantaði eitthvað upp á að ég næði almennilegum tilfinningatengslum við myndina. Þrátt fyrir að við værum alveg ofan í drengjunum alla myndina, fannst mér ég aldrei ná neinum tengslum við þá. Kannski er það vegna þess að þeir eru fíklar alla myndina. Við kynnumst þeim aldrei "edrú" - meira að segja eftir að Zahir fer í gegnum meðferð virkaði hann á mig sem tóm skel. Kannski var áherslan í myndinni of mikil á heróín-neysluna. Kannski snerist líf þeirra að svo miklu leyti um neysluna, að það var engin leið fyrir kvikmyndagerðarmanninn að komast nær þeim, eða sýna þá öðruvísi. Þetta er erfið og átakanleg mynd, en hún hefði getað verið átakanlegri og um leið kannski hjartnæmari, ef dregin hefði verið upp rúnnaðri mynd af drengjunum. Einnig hefði hún getað frætt mann talsvert betur um ástandið ef áherslurnar hefðu verið aðrar.





3. Littlerock
Mér fannst þessi fín. Myndin fjallar um japönsku systkinin Atsuko og Rintaro sem eru á ferðalagi í Kaliforníu og ætla að heimsækja San Fransisco, bæinn þar sem afi þeirra bjó, og Manzanara, fangabúðirnar þar sem hann var geymdur í seinni heimsstyrjöldinni. Í smábænum Littlerock, á leið til San Fransisco, bilar bíllinn þeirra. Á meðan þau bíða eftir viðgerð kynnast þau nokkrum ungum mönnum á staðnum, m.a. sveitalúðanum og pabbastráknum Cory (leikarinn sem leikur hann er í alvörunni frá Littlerock). Þessir ungu menn hrífast allir af Atsuko og af einhverri undarlegri ástæðu hrífst hún líka af þeim - það mikið að þegar bíllinn kemur úr viðgerð fer Rintaro til San Fransisco án hennar.
Atsuko talar enga ensku og margar senur í myndinni, sérstaklega eftir að Rintaro er farinn, eru uppfullar af gríni sem gerir út á samskiptaleysið milli hennar og fólksins á staðnum. Einnig er gaman að sjá hvernig Atsuko misles aðstæður og telur staðarfólkið mun vingjarnlegra og velviljaðra en það er í raun og veru. Ein spurningin í Q&A-inu kom einmitt frá konu sem óttaðist mjög um Atsuko alla myndina. Það skal ósagt látið hér hvort sá grunur reyndist á rökum reistur.
Leikstjórinn svaraði spurningum undir lokin og þar kom margt skemmtilegt fram. Í einni senunni reykja persónurnar hass í litlu hjólhýsi og sú sena var ekki bara að miklu leyti spunnin, heldur lét leikstjórinn leikarana reykja hass í raun og veru, og rýmið var svo lítið að þegar tökum lauk voru allir, þ.á.m. leikstjórinn, orðnir freðnir. Hann mælir ekki með slíkum vinnubrögðum. Svona spurningatímar eru ótrúlega skrýtnir. Stundum koma engar spurningar og stundum koma spurningar sem fæstir almennir áhorfendur hafa nokkurn áhuga á að vita svarið við. Í þetta skiptið hafði einn áhorfandinn mikinn áhuga á að fá að vita um alls konar tæknileg atriði í myndinni. T.d. spurði hann á hvernig myndavél myndin var tekin, og svo spurði hann (eða öllu heldur besservissaði) hvort það væri ekki rétt munað hjá sér að sú myndavél væri með áfastri linsu, og hvort þeir hefðu notað lens-adapter eða hvað? Raunar kom líka frá honum ein mjög góð spurning (eða spurning sem hafði í för með sér mjög áhugavert svar). Svarið var á þá leið að crewið í þessari mynd var ekki nema 4, þ.e. leikstjórinn, myndatökumaður og tveir hljóðmenn. Síðan komumst við líka að því að myndin kostaði ekki nema 15 þúsund dollara í framleiðslu, sem hlýtur að teljast ansi vel sloppið. Lexían? Það er betra að fá margar leiðinlegar spurningar og eina góða en að fá engar spurningar.
Að lokum nokkur orð um sýninguna sjálfa. Tæknifólkið í Háskólabíó hafði lækkað í hljóðinu í Q&A-i eftir myndina sem var á undan, og gleymdi síðan að hækka aftur, þ.a. fyrsta tvær mínúturnar af myndinni voru þöglar. Ekki nóg með það, heldur virtist engum detta í hug að spóla til baka þegar hljóðið var loks komið í gang (sem hefði ekki verið mikill vandi, enda myndin sýnd af digibeta, en ekki filmu). Ekki voru þetta einu tæknivandræðin, því myndin hökti á köflum, og leikstjórinn var frekar vandræðalegur yfir þessu öllu (þótt þetta sé auðvitað ekki honum að kenna). Það er fátt leiðinlegra en þegar svona tæknileg atriði klúðrast, og það er ótrúlegt hvað maður finnur til mikils vanmáttar, að sitja og horfa á svona klúður og geta í raun voða lítið gert.



4. Symbol
Þessi var ótrúlega skrýtin og á köflum ansi hreint skemmtileg. Hún flettar saman tveimur sögum, annars vegar af Sniglamanninum (Escargot Man), mexíkóskum glímukappa sem má muna sinn fífil fegurri, og hins vegar af manni sem vaknar í (næstum) galtómu dyralausu herbergi. Veggirnir í þessu galtóma herbergi eru þó ekki alveg líflausir, því bak við þá (eða inni í þeim) eru litlir englar, en það eina sem sést af þeim megnið af myndinni eru typpin, sem skaga út úr veggnum. Hetjan (leikin af leikstjóranum sjálfum, Hitoshi Matsumoto) áttar sig fljótt á því að þegar hann snertir typpin gerist eitthvað, en hvað gerist fer alveg eftir því hvaða typpi hann snertir!

Englarnir sem leynast bak við veggina

Hvað skyldi gerast þegar hann þrýstir á þetta typpi?

Þessi mynd er fyrst og fremst ótrúleg sýra, en heldur manni ansi vel við efnið framan af. Síðan er maður mestan part myndarinnar að pæla í því hvernig þessar tvær sögur tengjast, og það má með sanni segja að tengingin hafi verið fremur óvænt og ansi fynding (salurinn sprakk úr hlátri). Ég held ég geti hiklaust mælt með þessari.

RIFF 2010: Dagur 1

Ég fór á opnunina og náði þess vegna bara að sjá eina mynd: opnunarmyndina Cyrus. Það hefur bæði kosti og galla að fara á opnunina. Það var gaman að taka þátt í þessum hátíðarhöldum og ekki verra að fá vín og snittur, en um leið fannst mér ég vera að missa af bíói. Ég hefði nefnilega léttilega getað farið á þrjár myndir þetta kvöld ef ég hefði ekki farið á þessa opnunarhátíð.

1. Cyrus

Kunningja mínum, sem ég spjallaði við eftir myndina, fannst þetta skrýtin opnunarmynd á RIFF og að hún hefði passað betur á kvikmyndahátíð Græna ljóssins en á RIFF. Ég verð að játa að ég er sammála honum. Það er ekki þar með sagt að þetta sé slæm mynd - hún er bara frekar "mainstream" og alls ekki dæmigerð fyrir þær myndir sem eru sýndar á RIFF.

Cyrus er svona "quirky" gamanmynd í anda Little Miss Sunshine (kannski ekki alveg eins "feel-good"). John C. Reilly leikur John, algjöran lúser sem virðist hafa verið að drukkna í þunglyndi undanfarin sjö ár, eftir að fyrrverandi konan hans (Catherine Keener) fór frá honum. Þau eru samt enn góðir vinir (raunar virðist hún frekar vera í einheverju móðurhlutverki), en í upphafi myndarinnar tilkynnir hún honum að hún ætli að giftast aftur. Í framhaldi af því hvetur hún hann til þess að fara út á lífið og þá hittir hann Molly (Marisu Tomei) og þau verða ástfangin. Allt er voða gott þar til hann hittir 21 árs gamlan son Molly, Cyrus (leikinn af Jonah Hill), en Cyrus er jafnvel enn meira "clingy" við mömmu sína en John er við fyrrverandi eiginkonuna. And comedy ensues...

Þrátt fyrir þennan fræga leikarahóp er myndin ekki algjörlega "mainstream". Duplass bræður, sem skrifuðu og leikstýrðu myndinni, notast að miklu leyti við spuna, a.m.k. hvað díalóg varðar. Sumar senurnar ná miklum hæðum í vandræðalegheitum og bjánahrolli (sem mér finnst bara gott). Sum tæknivinnslan er líka óhefðbundin. Þar ber helst að nefna skrýtna myndatöku (furðuleg og stuðandi hröð zoom sem gerðu ekkert annað en að koma mér út úr myndinni) og furðulega hljóðvinnslu (oft er settur inn díalógur sem er greinilega úr annari töku eða annari senu, jafnvel díalógur persónu sem er í nærmynd, og varirnar hreyfast ekki). Mér fannst þessi tæknilegu "sérkenni" ekki bæta neinu við myndina, og raunar ekki gera neitt nema minna mann í sífellu á að maður væri að horfa á mynd (og hindra þannig almennilegt "suspension of disbelief").

Þetta er samt alls ekki vond mynd. Hún er bara alveg ágæt, og mun aðgengilegri en margar myndir á hátíðinni. Eins og Sveinn (sem kom í tíma til okkar á mánudaginn) sagði, þá er Cyrus soldið "safe bet". Ef þið eruð óvön listrænum og erfiðum myndum, eða mjög eymdarlegum heimildamyndum, þá getur þessi mynd verið ágæt tilbreyting frá þeirri hlið hátíðarinnar.

Maraþonmyndir: Umsagnir

Ég er búinn að taka saman maraþonmyndakosninguna ykkar. Fyrsta sæti jafngildir 10, annað sæti 9 og það þriðja 8. Síðan tók ég einfaldlega meðaltalið af þessum "einkunnum" fyrir hvern hóp. Ég vona að ykkur finnist það sæmilega réttlátt.

Mér þóttu myndir ykkar alveg hreint ágætar, og hálf-furðulegt hvað þær voru að mörgu leyti svipaðar, og um leið frábrugðnar mörgum myndum fyrri ára. Þær voru allar þöglar (fyrir utan endann hjá hópi 4), allar gerðu mjög vel í að nota tónlist til þess að skapa stemningu og flestar höfðu þær ágætt flæði og nokkuð vel heppnaðar klippingar (það voru kannski klippingarnar sem komu hópi 2 í koll).

Ég er að langmestu leyti sammála dómi hópsins.

• Hópur 3 (Flöguhatur) náði að skapa góða stemningu og gerði margt mjög vel í sinni mynd. Tónlistarnotkunin var góð og fyrir utan 2-3 atriði tókst klippingin furðu vel miðað við að bara mátti klippa í myndavélinni.
• Mér finnst lítill gæðamunur á hópum 1 og 4.
  Hóp 1 (Ást) tekst líkast til einna best upp við tónlistarnotkunina, og skipta áreynslulaust og á hárréttum tíma milli laga. Bardagasenan var sú eina sem ekki tókst sem skyldi - þar hefðu þau mátt prófa að fara nær hasarnum og hafa myndavélina handhelda (taka smá shaky-cam á þetta) til þess að búa til blekkingu um meiri hasar en var í raun og veru.
  Hóp 4 (Leti) tekst vel upp framan af, skapar góða og drungalega stemningu. Það voru nokkur ansi góð skot í þessari. Hins vegar var endirinn soldið "ódýr" lausn. Þótt ég fíli "meta"-myndir þá er það vandmeðfarið form og hefði þurft betri uppbyggingu til þess að pay-offið hefði verið almennilegt.
• Hópur 2 (Græðgi) gerir líka ágæta mynd þótt þau komist ekki á pall. Nokkrar misheppnaðar klippingar, soldið einföld saga og hæg atburðarás gerir að verkum að hún nær ekki alveg hinum þremur. Samt er margt fínt í henni. Textinn var haganlega leystur og tónlistarnotkunin var fín.
  

1. sæti
Hópur 3: Flöguhatur
Nemendur: 9,5
Kennari: 9,5

2. sæti
Hópur 1: Ást
Nemendur: 9,1
Kennari: 9,0

3. sæti
Hópur 4: Leti
Nemendur: 9,0
Kennari: 9,0

4. sæti
Hópur 2: Græðgi
Nemendur: 8,5
Kennari: 8,5

Það virkar kannski pínu "leim" að ég skuli gefa nákvæmlega sömu einkunnir og þið, en mér finnst þetta einfaldlega vera réttu einkunnirnar. Hópur 3 var með bestu myndina, en hún er samt ekki upp á 10. Hópar 1 og 4 eru skrefi þar fyrir aftan, og svo er hópur 2 skrefi fyrir aftan þá.

Um Topp-10 listann

Allir eiga að skrifa svolítið um topp-10 listann sinn. Við getum sagt aðeins frá myndunum á listanum, hvað það er sem höfðar svona til okkar, og kannski nefnt myndirnar sem eru rétt fyrir utan listann. Kannski breytist listinn á meðan maður skrifar.

Svona topp-10 listar geta valdið mikilli sálarangist hjá manni. Ég var örugglega klukkutíma að setja minn saman, en ég er nokkuð ánægður með samsetninguna. Kannski aðeins of margar nýlegar myndir. Ég reyndi meðvitað að hafa fleiri nýjar myndir, en ég gæti alveg sett saman lista þar sem a.m.k. 8 myndanna væru frá því fyrir 1970. Þá er ekki nema helmingur myndanna svart-hvítur, og er það hlutfall í lægri kantinum fyrir mig. Staðreyndin er sú að ég elska svart-hvítar myndir: djúpur fókus, mikill kontrast og sterkir skuggar eru nokkrir hlutir sem ég kann að meta í svart-hvítum myndum. Night of the Hunter er kennslubókardæmi í þessu öllu saman. Þar að auki hef ég ansi gaman af þöglum myndum. Í algjöru uppáhaldi í þeim efnum eru gamanleikir (sérstaklega Buster Keaton) og þýski expressjónisminn.

Í nokkurs konar hefðarröð:
The General:
Það verður að vera Buster Keaton mynd á listanum, og í raun gætu þær verið fleiri. Sherlock Jr. og Steamboat Bill Jr. gætu alveg komist á listann líka.
Buster Keaton er uppáhalds þögli grínistinn minn (og uppáhalds-grínistinn minn yfirleitt). Myndirnar hans eru ótrúlegar - hann er algjörlega óhræddur að leika sér með kvikmynda- og frásagnarformið. Sjónræna grínið er frábært, Buster gerir ótrúlega hluti og gerir öll áhættuatriði sjálfur. Eitt af því sem hann gerir svo vel er að afbyggja sagnahefðina. Dæmi um það er endirinn á College. Buster fær stúlkuna, og svo er dissolvað á 1) brúðkaup, 2) barnaskara, 3) gömul hjón og loks 4) tvær grafir hlið við hlið. Þetta gefur frasanum "...and they lived happily ever after" alveg nýja vídd.
The General er "stærsta" og aðgengilegasta mynd Busters. Buster er lestarstjóri í Suðurríkjunum í bandarísku borgarastyrjöldinni. Lestinni hans er stolið, og hann eltir hana alla leið til Norðurríkjanna, og úr verður mikið ævintýri. Grínatriðin ("gags") sem Buster hannar í kringum lestina eru frábær - ímyndunarafl hans er ótrúlegt, og þegar maður er ekki hlæjandi þá gapir maður af undrun yfir frumleika myndarinnar.

The Apartment:
Það er eins með Billy Wilder og Buster Keaton, ég gæti sett margar fleiri myndir eftir hann á listan: Double Indemnity, Some Like It Hot og Sunset Blvd. sem dæmi. Ég hef einfaldlega aldrei séð slaka mynd eftir Wilder, handritið er alltaf frábært (enda skrifar Wilder það alltaf) og leikur og leikstjórn yfirleitt framúrskarandi. Wilder er líka með frábæran húmor, getur jafnt verið dökkur og kaldhæðinn sem hlýr.
The Apartment er mynd sem ég get horft á aftur og aftur. Það fer bara um mig hlý og notaleg tilfinning þegar ég horfi á þessa mynd. Jack Lemmon er frábær í aðalhlutverkinu og Shirley MacLaine er ótrúlega sjarmerandi í þessari mynd.


Dead Man:
Þessi var lengi vel uppáhaldsmyndin mín, og enn ein mynd sem ég get horft á aftur og aftur (ætli ég hafi ekki séð hana u.þ.b. 10 sinnum). Sagan er furðuleg en jafnframt einstaklega fyndin. Johnny Depp er góður í titilhlutverkinu, og margir fínir leikarar í öðrum hlutverkum, t.d. er þetta ein af seinustu myndunum sem Robert Mitchum lék í, en hann er einn af mínum uppáhaldsleikurum, og einn af mestu töffurum allra tíma.
Svart-hvít myndataka Robby Müllers er ótrúlega flott, svo flott að eftir að ég sá þessa mynd í fyrsta skipti leigði ég heilan helling af myndum sem hann vann við (Repo Man og Paris, Texas eru eftirminnilegastar).
Svo má ekki gleyma tónlistinni sem Neil Young gerði - gítar-glamrið hjá honum ásamt myndatökunni og dularfullum söguþræðinum skapar ótrúlega stemningu.

Das Kabinett des Doktor Caligari:
Flottasta þýska expressjónista-myndin að mínu mati. Sagan er nokkuð einföld, en lúkkið á myndinni er ÓTRÚLEGT. Fyrsta skiptið sem ég sá hana gapti ég í forundran. Mig hafði aldrei grunað að það væri hægt að gera eitthvað svona. Um leið og myndin var búin spólaði ég til baka (já, það er svo langt síðan) og horfði á hana aftur.
Sviðsmyndin er nær öll máluð, og á lítið sem ekkert sameiginlegt með raunveruleikanum. Allt er skakkt og skælt, oddhvasst og þakið dökkum skuggum (sem voru yfirleitt málaðir á). Förðunin á leikurunum, sérstaklega á Caligari og svefngenglinum Cesare, er mjög ýkt. Allt átti þetta að endurspegla innri upplifun persónanna, sérílagi sögumanns sem reynist vera geðveikur.
Red Hot Chilli Peppers gerðu myndband sem þið hafið örugglega öll séð, sem vísar mjög í þessa mynd, þannig að það er óvíst að þið yrðuð jafn "impressed" og ég var þegar ég sá hana fyrst.

Night of the Hunter:
Þetta er að mörgu leyti sérstök mynd. Ég veit ekki um neina bandaríska mynd sem er undir jafnmiklum áhrifum frá þýska expressjónismanum, þótt hún sé gerð 25-30 árum eftir hápunkt þessa stíls. Þá er þetta líka eina myndin sem Charles Laughton leikstýrði, en hann var um langan tíma einn besti "karakter-leikarinn" í Hollywood.
Lúkkið (lýsing, myndataka, sviðsmynd) er líklegast það flottasta við myndina, en sagan er líka mjög góð og Robert Mitchum er ótrúlega góður sem vondi kallinn. Þá er Billy Chapin, í hlutverki stráksins, líklegast einn besti barnaleikari sem ég hef séð.
Það eru nokkur skot í þessari mynd sem eru fáránlega falleg!

Jæja, ég læt þessar fimm duga í bili, en þetta er án nokkurs vafa topp-5 hjá mér. Næstu fimm á listanum gætu léttilega breyst, en það þyrfti eitthvað mikið til þess að velta þessum úr sessi.

Endahnúturinn

Sæl öll og til hamingju með að vera búin í prófum!

DVD-diskurinn er að kóðast á meðan ég skrifa þetta. Ef allt gengur að óskum verður diskurinn í umslaginu með prófskírteininu. Því miður var ekki pláss fyrir allar myndirnar ykkar á disknum, og vegna þess að ég átti í mestu vandræðum með að kóða tvær heimildamyndir (Skrímslið og Ég er ekki hetja - þær hefðu ekki verið tilbúnar fyrr en einhvern tíman í nótt) og vegna þess að heimildamyndirnar eru langlengstar og taka mest pláss ákvað ég að fórna þeim. Á disknum eru sem sagt bara maraþonmyndir og lokaverkefni. Ef ykkur langar í disk með heimildamyndunum getið þið komið í heimsókn með tóman disk og þá skal ég skrifa handa ykkur eitt eintak.

Síðan er ég búinn að gefa einkunnir fyrir lokaverkefnin og seinustu heimildamyndina.

Síðasta heimildamyndin
Herranótt
Aðalgallarnir í þessari fólust í eftirvinnslunni. T.d. var talið bara á einni hljóðrás, auk þess sem það hefði mátt klippa hana betur til. Það voru nokkrar senur sem virtust óþarflega langar og ómarkvissar. Annars nokkuð vel heppnuð.
9,0

Lokaverkefnin
69
Best heppnaða lokaverkefnið. Einföld hugmynd en mjög vel útfærð. Góður leikur og gott lúkk.
10,0

Vegamótatangó
Lúkkið á þessari var líka mjög flott og hugmyndin var nokkuð metnaðarfull. Það sem vantaði upp á tíuna var fyrst og fremst betra flæði. Hún hefði kannski heppnast betur ef hún hefði sýnt minna.
9,5

Eltihrellirinn
Mér fannst litlu augnablikin halda þessari mynd uppi. Þegar Gummi var einn í búðinni og Magga myndatökumaður var það sem mér fannst best í henni. Sjálf grunnsagan og það hvernig var unnið úr henni voru kannski mestu veikleikarnir.
9,5

Væntanlega
Það er erfitt að gefa fyrir svona mynd. Hvað er misheppnað og hvað er þaulhugsað grín? En hún er fyndin og sumt í henni er mjög skemmtilega gert.
9,5

Buffalo Soldier
Það voru nokkur mjög flott augnablik í þessari. Sýru-hlutinn og hlutinn eftir að hann tekur Lucky Charms voru mjög flottir. Og yndislega súr á köflum.
9,0

Hvað gerðist í gær?
Ágætis mynd, en metnaður og tæknivinnsla voru ekki alveg á sama plani og hjá hinum hópunum. Nær samt að búa til stutta og hnyttna sögu á einfaldan og skemmtilegan hátt.
8,5

Þeir gleymdu líka arninum!

Umsögn um heimildamyndir

Því miður er ég ekki með myndirnar fyrir framan mig, og hef ekki getað horft á þær aftur, þannig að athugasemdirnar endurspegla bara þetta eina áhorf og geta því ekki verið mjög nákvæmar. Hins vegar held ég ekki að sjálf einkunnin myndi breytast mikið við annað áhorf.
Það voru nokkrar mjög fínar myndir, en engin sem nær alveg upp í tíuna.

Hópur 1:
Ræðuliðið
Arnór, Ásgeir, Eggert, Ólafur, Reynir og Pálmar
Vönduð og góð.
Flott grafík.
Nokkuð skemmtileg á köflum.
Ath. Ég er enn ekki búinn að sjá “lokaútgáfu” af þessari.
9,5

Hópur 2:
Rökkvi
Guðmundur, Darri, Brynjólfur, Ari, Hrafn og Halldór.
Ansi góð.
Nokkuð vönduð og vel heppnuð.
Að langmestu leyti vel gerð.
9,5

Hópur 3:
Herranótt
Þessi hefur enn ekki verið sýnd.

Hópur 4:
Konan sem sér álfa
Það vantaði metnað og vandaðri vinnubrögð í þessa.
Myndatakan er einhæf og það hefði mátt zooma miklu nær viðmælandanum.
Það vantaði uppfyllingarefni. Af hverju ekki taka myndir af öllu skrýtna dótinu sem konan á og nota myndir af því til þess að krydda viðtalið?
7,0

Hópur 5:
Mockumentary
Skemmtileg og nokkuð vel heppnuð.
Leiksigur hjá Árna.
Kannski ekki alveg jafn mikið lagt í hana og bestu heimildamyndirnar.
8,5

Hópur 6:
Skuggahliðar Gullna hringsins
Góð hugmynd en utanaðkomandi aðstæður gera að verkum að myndin er hálf misheppnuð.
Tæknivinnslan mætti líka vera betri. Nokkrar senur of bláar. Hefði hugsanlega verið betra að nota þrífótinn meira.
7,5

Hópur 7:
“Ég er engin hetja”
Virkilega metnaðarfull og hádramatísk mynd. Án efa sú mynd sem hefði getað orðið best ef allt hefði gengið upp.
Að langmestu leyti vel unnin og vel heppnuð, en vantar samt herslumuninn upp á að vera brilljant.
Stærsti gallinn finnst mér vera við hvaða aðstæður viðtölin eru tekin. Viðfangsefni myndarinnar er mjög aktífur – íþróttamennskan er stór hluti af því hver hann er. Þá finnst mér ekki við hæfi að viðtölin séu öll tekin við hann sitjandi í einhverjum sófa. Hér hefði reyndur heimildamyndagerðarmaður reynt að velja umhverfi sem endurspeglar persónu viðmælandans, eða a.m.k. brotið upp viðtölin meira með myndum af honum í slíkum aðstæðum.
9,5

Umsögn um fyrirlestra á vorönn

Takashi Miike
Tómas
Fínn fyrirlestur.
Glærurnar eru góðar og góð umfjöllun, jafnt um líf leikstjórans sem og verk hans.
Flutningurinn er góður. Skýr og talað af innlifun.
Klippurnar eru ágætar. Klippan úr Zebraman er fín. Smá vandræði með tímasetningar í Ichi.
16 mínútur. Passlega langt.
9,0

Coen-bræður
Sverrir
Mjög fínn fyrirlestur.
Glærurnar eru flottar.
Margir góðir punktar og skemmtilegar pælingar.
Góð screenshot.
Flutningurinn er frekar stirður, beint af blaði, vantar smá innlifun.
Frábær klippa úr Miller’s Crossing og góð klippa úr Raising Arizona.
Það hefði verið skemmtilegra að brjóta fyrirlesturinn upp með klippum frekar en að sýna þær allar í lokin.
21 mínúta. Aðeins of langt.
9,5

Miðausturlönd
Miriam og Nanna
Fín umfjöllun um hin ýmsu lönd, kannski sérílagi Egyptaland.
Flutningurinn er góður, fín innlifun og blæbrigðaríkur.
Ég hefði viljað að þið fynduð fleiri klippur eða umfjöllunarefni. Mér fannst þið reiða ykkur aðeins of mikið á diskinn sem þið fenguð, sem ég hafði þó sagt að væri ófullkominn. Fyrst þið völduð að fjalla um efni sem ég gat lítið hjálpað til við, þá hefðuð þið sjálfar átt að leita meira út fyrir diskinn.
Fín klippa úr gamalli egypskri.
Sæmilegar klippur af disknum.
Rúmlega 20 mínútur. Í lengra lagi.
8,5

John Carpenter
Margrét, Elín, Svanhvít og Ingibjörg
Ágætur fyrirlestur.
Glærurnar eru flottar, en textinn á glærunum er kannski helst til mikið eins og í fyrirlestrinum sjálfum.
Góðir punktar um stíl.
Mjög góð umfjöllun um myndirnar.
Flutningurinn er misgóður. Svanhvít stóð sig einna best.
Klippurnar voru fínar.
18 mínútur. Passlegt.
9,0

Miyazaki, hópur 1
Árni, Hlynur og Tryggvi
Góður fyrirlestur.
Gott æviágrip.
Mjög góðar glærur.
Mjög gott um myndir, en kannski í lengra lagi.
Mjög gott um minni.
Flutningurinn er misgóður. Hlynur er einna bestur.
Mjög fínar klippur, en ég er ekki alveg sáttur við gæðin á sumum þeirra.
18 mínútur. Passlegt.
9,5

Anime
Þór
Flottar glærur.
Fullt af fróðlegum punktum.
Veitir ágæta yfirsýn yfir mjög víðfeðmt efni.
Góðar klippur. Sumar bráðfyndnar.
Flutningurinn er fínn.
22 mínútur. Aðeins of langur.
9,5

Chan-Wook Park
Guðmundur og Darri
Sæmilegur fyrirlestur.
Glærurnar eru frekar silly. Heimskulegar myndir. Þreyttur brandari.
Ofuráhersla á plottið í umfjöllun um myndirnar.
Maður fær pínu á tilfinninguna að verið sé að mjólka sem mestan tíma úr efninu.
Flutningurinn er góður.
Klippurnar eru OK. Mjög góð klippa úr Oldboy. Klippan úr I’m a Cyborg er aðeins of löng og virðist ekki alveg skila tilætluðum árangri.
8,0

Christopher Guest
Ari og Hrafn
Sæmilegur fyrirlestur.
Ágætt æviágrip og fín umfjöllun um fyrri myndir leikstjórans, en af fyrirlestrinum að dæma mætti halda að hann hefði ekki gert neinar myndir eftir árið 2000. Vantar alveg umfjöllun um myndir eins og Waiting for Guffman, A Mighty Wind og For Your Consideration.
Glærurnar eru fínar.
Flutningurinn er í lagi.
Góð klippa úr Best in Show.
Ágæt klippa úr Almost Heroes, en soldið löng.
7,5

Lars von Trier
Saga, Margrét og Linda
Gott æviágrip.
Stundum eru hlutirnir furðulega orðaðir, og ekki nógu skýrt hvað er átt við. T.d. er talað um þríleik, en fjórar myndir eru nefndar.
Soldið endurtekningasamt.
Flutningurinn er misgóður, í heildina fínn. Saga best.
Góðar klippur.
Passlega langt.
8,5

David Lynch
Brynjólfur og Halldór
Fínt æviágrip.
Góðar pælingar um efnistök, en stundum ekki alveg nógu vel orðaðar.
Góðar glærur.
Flutningurinn er góður, en mætti vera aðeins hnitmiðaðri hjá Brynjólfi.
Klippurnar eru mjög góðar.
Passlega langt.
9,5

Miyazaki – hópur 2
Ásgeir, Reynir, Pálmar og Eggert.
Ágætt æviágrip.
Góð umfjöllun um myndir.
Umfjöllunin um myndirnar ekki í tímaröð – soldið ruglandi. Var eitthvað um Totoro?
Fínir punktar um efnistök.
Flutningur í lagi.
Fínar klippur, og gott flæði (stuttur biðtími milli klippa).
Passlega langt.
9,0

Joon-Ho Bong
Arnór og Ólafur Hrafn
Fluttu seint.
Gott æviágrip.
Fínar glærur.
Góð umfjöllun um Memories of Murder og Host.
Flutningurinn er góður, kannski aðeins betri hjá Óla.
Soldið skrýtin klippa úr Barking Dogs (kannski ekki við öðru að búast af jafn skrýtinni mynd).
Flott klippa úr Host, en í lengra lagi.
Passlega langt.
8,5

Handritamappan

Skil á handritamöppunni eru í seinasta lagi föstudaginn 4. des.

Í handritamöppunni eiga að vera eftirfarandi verkefni:

Æfingar	Lýsing
Verkefni 1a	Búa til fullskapaða persónu
Verkefni 1b	Hvatningaratvik og drög að boga fyrir persónu í 1a
Æfing 1	X í herbergi
Sérverkefni 1	Sögu-útlína byggð á skrýtinni frétt
Æfing 5	Hljóð með merkingu
Æfing 3	Location, veiðikofi
Æfing 7	Manneskja úti í bæ
Æfing 8	Persónur úr æfingu 7 hittast á staðnum í æfingu 8
Verkefni 9-11	Söguútlína úr þjóðsögu
Æfing 10	Samtal
Verkefni 13	Söguútlína um uppgötvun
Verkefni 14	Undirbúningur fyrir handrit
Æfing 18	Spurningar um handrit
Verkefni 15	Uppkast að handriti

Seinni fyrirlestraskammturinn

Hér koma umsagnir um seinni hluta fyrirlestranna:

Buster Keaton
Ari, Hrafn og Guðmundur
Mjög gott æviágrip.
Vantar meiri umfjöllun um myndirnar.
Góðar klippur úr One Week.
8,5

Akira Kurosawa
Arnór, Ásgeir, Eggert (og Ólafur Hrafn)
Æviágrip og umfjöllun um stílbrögð eru mjög góð.
Vantaði að fá titla á myndum upp á tjaldið – nokkuð viss um að allir þessir japönsku titlar hafi farið framhjá mörgum.
Góðar klippur.
John Ford ekki meðal áhrifavalda?
Góð umfjöllun um einstakar myndir.
Aðeins of langur.
9,5

George Cukor
Edda og Anna
Metnaðarlítill og slakur fyrirlestur.
Myndbrotin eru ekkert spes.
Í styttra lagi.
Staðreyndavillur (Great Gatsby leikrit árið 1938???)
6,0

Orson Welles
Linda, Margrét og Pálmar
Ágætt æviágrip.
Pínu endurtekningasöm og yfirborðskennd yfirferð yfir myndirnar.
Gott um lok ferilsins.
Góðar klippur.
Passlega langt.
8,5

Murnau
Darri og Nanna
Ansi gott æviágrip.
Góð umfjöllun og klippur úr Nosferatu og Faust.
Lítið um aðrar myndir. Mér fannst sérstaklega vanta eitthvað um Sunrise og Last Laugh.
9,0

Sergio Leone
Brynjólfur
Gott æviágrip.
Umfjöllun um myndirnar er almennt mjög góð.
Góðar pælingar og athugasemdir varðandi stíl.
Mjög góðar klippur.
Hefði kannski verið skemmtilegt að sjá klippur úr öðrum myndum líka.
Powerpoint greinilega búið til á Mac með drag-n-drop myndum – ekki hægt að sýna svoleiðis á PC.
9,0

Umsagnir um fyrirlestra

Kubrick
Þór og Baldvin
Gott æviágrip.
Glærurnar eru nokkuð góðar. Kannski frekar "plain".
Fín tilraun til þess að greina stíl.
Umfjöllun um einstakar kvikmyndir er ekki eins góð og æviágripið. Í lengra lagi og svolítið einhæf.
Klippurnar eru góðar, en kannski helst til stuttar.
Farið mjög hratt í Shining, Full Metal Jacket og Eyes Wide Shut.
Of langur: 25 mínútur.
9,0

Polanski
Halldór, Saga og Reynir
Æviágripið er fínt, en gerir kannski svolítið mikið úr nauðgunarmálinu. Fyrirlesturinn átti að vera um kvikmyndaleikstjórann Polanski, ekki nauðgarann Polanski.
Flott umfjöllun um Chinatown og ágæt um Rosemary's Baby. Hefði viljað sjá minnst á (miklu) fleiri myndir. Ég held að myndir eins og Repulsion og The Tenant hafi ekki einu sinni verið nefndar á nafn.
Myndbrotin voru góð.
Í lengra lagi: 22 mínútur.
7,5

Billy Wilder
Elín, Ingibjörg, Margrét Sigurpáls og Svanhvít
Flott æviágrip.
Góð umfjöllun um myndirnar. Vel valdar myndir til þess að einbeita sér að.
Ágætis pælingar varðandi stílbragð og annað.
1 gott myndbrot (af hverju ekki fleiri?).
9,0

Charlie Chaplin
Árni, Hlynur og Tryggvi
Mjög gott æviágrip. Óþarflega langt reyndar um ástkonurnar – í staðinn hefði mátt koma með meira um kvikmyndirnar.
Góð umfjöllun um myndirnar.
Myndbrotin eru góð. Spurning hvort það hefði ekki verið betra að hafa þau inni í fyrirlestrinum frekar en að spila öll í röð í lokin (þá hefði líka verið hægt að kynna hvert myndbrot betur).
9,0

Sergio Leone
Sverrir
Mjög góður fyrirlestur.
Flott æviágrip.
Mjög fínar pælingar um myndirnar.
Glærurnar eru góðar – gott að hafa screenshot.
Öll umfjöllun mjög góð, og mjög jákvæð – góð auglýsing fyrir Leone.
Mættu alveg vera aðeins fleiri myndbrot.
9,5

Hitchcock
Miriam og Tómas
Æviágripið er mjög gott.
Flott umfjöllun um starfsferilinn og ágætis nálgun á stíl.
Vantar samt meira um einstakar myndir.
Skemmtilegar klippur úr North by Northwest.
8,5

Maraþonmyndir

Jæja, mér gafst loks tóm til þess að kíkja á maraþonmyndirnar aftur. Mér finnst alltaf svolítið erfitt að gefa fyrir þetta verkefni, þar sem kröfurnar eru frekar óljósar og alls ekki strangar. Í fyrstu datt mér í hug að raða þessu einfaldlega eftir uppáhaldi og gefa bestu myndinni 10, næstbestu 9,5 og svo koll af kolli, en þá hefði sísta myndin fengið 6,5 sem hefði verið allt of lágt.
Allar myndirnar áttu sína spretti, en þær tvær bestu voru "Merkur" eftir hóp 1, og svo "Án titils" eftir hóp 5 (mennirnir sem finna líkið). En jafnvel þótt þessar hafi verið mjög góðar, þá fannst mér þær ekki vera alveg upp á 10.

Umsagnir og einkunnir:

Hópur 1
Miriam, Tómas, Hlynur og Nanna
Merkur
Þessi var mjög skemmtileg og margt vel gert. Atriðið þar sem keyrt er yfir fótinn á Hlyni er mjög flott. Atriðið þar sem Hlynur kemur að pabba sínum með kærustunni sinni er snilld, og Miriam sýnir þar stórleik. Og þetta hæga zoom-out í lokin þótti mér vel til fundið.
9,5

Hópur 2
Sverrir, Hjördís, Tryggvi og Árni
Dagur í lífi Raven
Veit ekki alveg hvað mér finnst um þessa. Skemmtileg móment, en í heildina hvorki mikil saga né mikill metnaður.
7,5

Hópur 3
Halldór, Edda, Ásgeir og Eggert
Án titils (hópur án hugmynda)
Margt skemmtilegt í þessari. Ágæt hugmynd í grunninn og skemmtilega útfærð. Vantar helst aðeins upp á tæknileg atriði, sérstaklega eru útisenurnar allt of bjartar og bláar (hefði þurft að stilla white balance og nota ND-filter í útisenunum).
8,5

Hópur 4
Ólafur Hrafn, Margrét, Ari og Saga
Maraþonið
Átti sína spretti. Margt fyndið, en sumt fannst mér ekki alveg takast. Fyrri hlutinn fannst mér að mestu leyti góður (fyrir utan eina mjög oflýsta senu þegar Ari hleypur upp tröppurnar...) Seinni hlutinn ("Blóð ... sviti ... o.s.frv.) var í lengra lagi. Hljóðið sem sett var inn eftir á var oft of hátt (ansi nálægt því að springa) – það á ekki að vera erfitt að passa upp á það.
8,5

Hópur 5
Darri, Hrafn, Linda, Guðmundur og Reynir
Án titils (menn í myrkri)
Þessi nær að skapa ótrúlega flotta stemningu. Tónlistin og myndin (eða það sem maður sér af henni) mynda glæsilegt samspil, og endirinn er skemmtilega spooky. Þetta hefði hiklaust verið besta myndin ef hún hefði ekki verið alveg svona dökk. En auðvitað þurfti hún að vera soldið dökk, annars hefði hún aldrei náð þessari stemningu og aldrei orðið svona spooky, þ.a. þetta er línudans.
9,5

Hópur 6
Arnór, Pálmar, Brynjólfur, Anna og Þór
Án titils (blikkandi ljós og skokkari)
Margt mjög flott í þessari. Twin Peaks elementin eru skemmtileg, og eltingaleikurinn í gegnum skóginn er að mörgu leyti mjög vel gerður. Eitt móment er sérlega flott: þegar Pálmar lítur við og um leið er ljósopið opnað (allt verður bjart) og svo koma einhver taktskipti í tónlistina á sama tíma. Miðað við hversu óþægilegt er að horfa á blikkandi ljósið, þá fannst mér ekkert í sögunni beint réttlæta það.
9,0

Hópur 7
Svanhvít, Elín, Margrét, Þórhallur, Ingibjörg og Baldvin
Harbour Dromes of Pincanta Avenue, Part II: Strange Texture
Virkilega sniðug hugmynd. Það hefði kannski mátt vinna betur með hana, en útkoman er engu að síður skemmtileg mynd.
8,0