Danielson: A Family Movie (J.L. Aronson)
Ég ætlaði á austurrísku myndina, Ávallt, aldrei og hvar sem er (Antonin Svoboda), en það var uppselt á hana. Ég ákvað því að fara á Danielson og sá ekki eftir því.Ég upplifði þetta ekki sem frábæra heimildarmynd, en samt var ég alveg stórhrifinn. Daniel Smith, forsprakki Danielson, og fjölskylda hans og vinir eru bara svo áhugaverðir karakterar, og ekki skemmir tónlistin fyrir.
Hljómsveitin varð til sem útskriftarverkefni Daniels í listaháskóla, og þá fékk hann til liðs við sig systkini sín til þess að leika á hin ýmsu hljóðfæri. Þegar útskriftarverkefnið fékk plötusamning varð ekki aftur snúið. Þetta var 1994. Síðan þá eru nokkur systkini næstum hætt, önnur eru gift og fengið makann í hljómsveitina, og ýmsir vinir hafa spilað með þeim, þ.á.m. Sufjan Stevens. Daniel bjó til stúdíó í kjallara foreldra sinna, og gefur nú sjálfur út plötur Danielson á labelinu Sounds Familyre. Hann gaf líka út fyrstu tvær plötur Sufjans.
Daniel og fjölskylda hans eru öll trúuð, og í myndinni er gert mikið úr þessari "furðulegu" blöndu: indírokk og kristni. Sjálfur lítur Daniel ekki á tónlist sína sem kristilega tónlist, og satt best að segja var ég ekki búinn að fatta að flytjandinn væri eitthvað sérstaklega trúaður þótt ég hafi verið búinn að hlusta á nýju plötuna, Ships, 20-30 sinnum.Það var mjög gaman að sjá upptökur af tónleikum hljómsveitarinnar og Daníels sólo því sjónræni þátturinn er mjög sterkur hjá þeim. Tónlistin sjálf er ekkert svo frábrugðin því sem gengur og gerist í indí-heimum, en Danielson-tónleikar eru skrítin blanda af tónlist, myndlist og gjörningi. Fyrstu árin léku Danielson í hjúkku-búningum með ásaumuðum hjörtum sem áttu að tákna græðandi krafta tónlistarinnar. Í dag leika þeir í hálfgerðum skátabúningum með ásaumuðum hjörtum (ekki veit ég hvort boðskapurinn sé annar). Þegar Daniel leikur sóló er hann yfirleitt í gerfi trés, "The 9-Fruit Tree", sem er tilvitnun í Pál postula (eitthvað um hina níu ávexti trúarinnar, "the nine fruits of faith: love, joy, peace, patience, kindness, goodness, faithfulness, gentleness and self-control").
Stórskemmtileg mynd, mæli eindregið með henni. Og ef þið fílið indí, þá er hún skylduáhorf.
Vandræðamaðurinn (Jens Lien)
Mér fannst þetta ágætis mynd. Ég var að vísu ansi þreyttur þegar ég fór á hana, og ég var á köflum milli svefns og vöku. Mér fannst samt stemningin í myndinni mjög góð, og margar skemmtilegar pælingar. Hún minnir mig svolítið á blöndu af Kafka og Borges, svona firring og absúrd atburðir.Í upphafssenunni, sem ég rétt náði endanum á, fremur aðalpersónan, Andreas, sjálfsmorð. Afgangurinn af myndinni gerist í einhvers konar limbói (ekki helvíti og ekki himnaríki, heldur einhvers staðar á milli), og í fyrstu virðist allt voða fínt. Andreas fær vinnu, og samstarfsfólkið er vinalegt. Hann hittir konu, á í sambandi við hana og flytur inn til hennar. En eftir því sem á líður rennur upp fyrir Andreasi að það er eitthvað grunsamlegt á seyði. Enginn sýnir sterkar tilfinningar, ekki einu sinni ástkonan, og allt er grátt, hljótt og bragðlaust.
Á þessum stað getur enginn drepist, og senan þegar Andreas kemst að því er ROSALEG. Hann stekkur fyrir lest, en drepst ekki. Síðan kemur önnur lest, og önnur, og önnur. Og alltaf viðeigandi hljóð-effektar. Verulega ógeðsleg sena, en hún kom á réttum fyrir mig því ég glaðvaknaði.
Stemningin og fáránleikinn er aðal þessarar myndar að mínu mati. Hún notar tónlist og liti mjög sparlega til þess að skapa þessa stemningu. Það væri gaman að skoða hana aftur með þessa þætti í huga - mér fannst þetta mjög vel gert en ég var kannski ekki alveg nógu vakandi til þess að virkilega kunna að meta þetta.Ég held að þetta sé svona mynd sem maður annað hvort fílar eða hatar. Ef lýsingin vekur áhuga, þá á ykkur örugglega eftir að finnast hún fín, og ég er nokkuð viss um að hún sé á leið í almennar sýningar að hátíðinni lokinni.
Vandræðamaðurinn er að hluta tekin á Íslandi.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli